﷽ ۱۱. و ممیت الاحیاء؛ و ای میراننده زندگان! ✍در قرآن می‌خوانیم مرگ و حیات، جلوه ای از ربوبیّت الهی است: «إلی رَبِّک الْمُنْتَهی... هُوَ أَماتَ وَ أَحْیا». و در سوره یونس، آیه۵۶ آمده است: وَ یُحیِی وَ یُمِیتُ وَ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ؛اوست که زنده می‌کند و می‌میراند. و به سوی او باز گردانده می‌شوید. حضرت ابراهیم برای معرفی وشناساندن خداوند متعال به همین مساله اشاره کرد: أَ لَمْ تَرَ إِلَی الَّذِی حَاجَّ إِبْراهِیمَ فِی رَبِّهِ أَنْ آتاهُ اللَّهُ الْمُلْک إِذْ قالَ إِبْراهِیمُ رَبِّیَ الَّذِی یُحْیِی وَ یُمِیتُ؛ آیا آن کس [= نمرود] را که خداوند به اوپادشاهی داده بود، ندیدی که با ابراهیم درباره پروردگارش محاجّه و گفت وگو می‌کرد؟ زمانی که ابراهیم گفت: «خدای من کسی است که زنده می‌کند و می‌میراند». و در سوره روم، آیه ۴۰ می‌خوانیم: اللَّهُ الَّذِی خَلَقَکمْ ثُمَّ رَزَقَکمْ ثُمَّ یُمِیتُکمْ ثُمَّ یُحْیِیکمْ هَلْ مِنْ شُرَکائِکمْ مَنْ یَفْعَلُ مِنْ ذلِکمْ مِنْ شَیْ ءٍ سُبْحانَهُ وَ تَعالی عَمَّا یُشْرِکونَ؛ خداوند، کسی است که شما را آفرید، سپس به شما روزی داد، آن گاه شما را می‌میراند و سپس زنده می‌کند. آیا از شریک‌هایی که شما [برای خدا] گرفته اید کسی هست که ذرّه ای از این کارها را انجام دهد؟ از آنچه شریکش قرار می‌دهند او منزّه و برتر است. در این آیه به چهار صفت الهی اشاره شده که هر یک به تنهایی برای تسلیم و تعبّد انسان کافی است. آفرینش انسان، دلیل مستقّلی بر لزوم بندگی انساناست: ( (اعْبُدُوا رَبَّکمْ الَّذِی خَلَقَکمْ) ). روزی دادن خداوند به ما، دلیل بر لزوم بندگی ماست: ( (فَلْیَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَیْتِ. الَّذِی أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ) ). میراندن و زنده کردن نیز هر یک به تنهایی، دلیل لزوم تعبّد و تسلیم انسان در برابر پروردگار متعال است: ( (اللَّهُ الَّذِی خَلَقَکمْ ثُمَّ رَزَقَکمْ ثُمَّ یُمِیتُکمْ) ). درسوره غافر، آیه ۶۸ هم می‌خوانیم: هُوَ الَّذِی یُحْیِی وَ یُمِیتُ فَإِذا قَضی أَمْراً فَإِنَّما یَقُولُ لَهُ کنْ فَیَکونُ او کسی است که زنده می‌کند و می‌میراند، و چون به وجود چیزی حکم کند، فقط به آن می‌گوید: «باش»، پس بی درنگ موجود می‌شود. در نتیجه: ۱. میراندن و زنده کردن تنها به دست اوست: «هُوَ الَّذِی». ۲. قدرت او برای زنده کردن و میراندن، یکسان است: «یُحْیِی وَ یُمِیتُ». 🔰محسن قرائتی @sabk_zendegi_mahdavi