✅گفتاری شیرین از آیةالله حق‌شناس (ره) 📜یک وقت مطالعه می‌کردم که یک شب، شهید (رحمت‌الله علیه) از نماز شب محروم ماند، آن وقت این شعر را در مرثیه بر این مصیبت خودش خواند که بنده بعضی از قسمت‌هایش را برای آقایان نقل می‌کنم: عظمت مصیبة عبدک المسکین / فی نومه عن مهر حورالعین آنهایی که دعای «و من الحور العین برحمتک فزوّجنا» می‌خوانند، آن مهریه‌اش تهجد و بیداری شب است آقا! آن وقت تازه این هم لذت مادی است. الاولیاء تلذّذوا بک فی الدّجی / بتهجّد و تخشّعٍ و حنینٍ دوستان تو در شب‌های تاریک، به واسطه بندگی و خشوع و ناله، حظ و لذت می‌برند. و طَرَدتَنی عن قرعِ بابِک دونَهم / أتری لعظم جرائمی سبقونی ای پروردگار عزیز! مرا از زدن باب رحمتت راندی و طرد کردی، در حالی که با دوستان خودت بر خلاف این عمل کرده‌ای! آیا به جهت بزرگی گناهان من، آنها بر من سبقت جستند؟ یا خیر! آنها گناه نکردند! مورد ترحم تو واقع شدند یا اینکه گناه کردند: «فَعفوتَ عَنهم دونی» آنها را بخشیدی، مرا نبخشیدی، حالا بینی و بین‌الله، اگر شما -نوع شماها را عوض می‌کنم- نماز صبحتان هم قضا بشود، یک همچین گلایه‌ای در خانه پروردگار می‌کنید؟ وقتی که شعر شهید را خواندم، می‌خواستم به درگاه پروردگار عرض کنم: پروردگارا آیا نوع ما، اگر نماز صبحمان قضا بشود، آیا این درد دل‌ها را خواهیم داشت؟ ایشان یک شب نماز شبش قضا شد به درگاه پروردگار ناله‌ها زد که این چطور می‌شود؟ ای پروردگار چرا من را بیدار نکردی؟ چطور شد؟ چطور شد من مورد رحمت تو واقع نشدم، چطور شد رفقای من بیدار شدند؟ آنها گناه نکردند، من گناه کردم؛ آنها مورد عفو تو واقع شدند، من مورد عفو تو واقع نشدم، اینها چطور است؟ 🙏کانال انس با 🆔 @sahife2