#شرح مختصر #دعا_چهل_هفت_74 #ادب در دعا وَ سَأَلْتُكَ مَسْأَلَةَ الْحَقِيرِ الذَّلِيلِ الْبَائِسِ الْفَقِيرِ الْخَائِفِ الْمُسْتَجِيرِ، وَ مَعَ ذَلِكَ خِيفَةً وَ تَضَرُّعًا وَ تَعَوُّذًا وَ تَلَوُّذًا، لَا مُسْتَطِيلًا بِتَكَبُّرِ الْمُتَكَبِّرِينَ، وَ لَا مُتَعَالِيًا بِدَالَّةِ الْمُطِيعِينَ، وَ لَا مُسْتَطِيلًا بِشَفَاعَةِ الشَّافِعِينَ. و از تو درخواست مى‏نمايم، درخواستِ خُرد، خوار، بدحال، نيازمند، ترسان، پناهنده. و با آن احوال، درخواستم به همراه ترس و زارى و پناه‏خواهى و پناه‏جويى است، نه آنكه چون متكبّران، گردن‏كشى كنم و نه همچون فرمانروايان طلبكار، خود را عالى بدانم و نه آنكه به (اعتماد) شفاعت شفاعت‏كنندگان، گردن‏كشى كنم. «لَا مُسْتَطِيلًا»: يعنى من طالب عُلو و مقام و رفعت جايگاه نيستم. يكى از ادب‏هايى كه بنده بايد به درگاه خداوند داشته باشد، اظهار فروتنى و درماندگى است. در اين فراز امام سجاد عليه السلام، در حالى كه خود را حقير، ذليل و فقير معرفى مى‏نمايد، خواسته خود از خداوند را با تضرّع و پناه‏جويى و پناه‏خواهى طلب مى‏كند و اين كلمات نمايانگر نهايت درماندگى و فروتنى است. خداوند متعال همگان را به دعا و مناجاتى اينگونه دعوت كرده مى‏فرمايد: (ادْعُواْ رَبَّكُمْ تَضَرُّعاً وَ خُفْيَةً إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ): «پروردگار خود را (آشكارا) از روى تضرّع، و در پنهان، بخوانيد؛ (و از تجاوز، دست برداريد كه) او متجاوزان را دوست نمى‏دارد». (اعراف/ 55.). كسى كه در حين مناجات و دعا به درگاه الهى، براى خود شخصيّتى قائل و متكبرّانه و با والامقامى در حالى كه چشم اميد به ديگران دارد خداوند را مى‏خواند، در واقع در محضر خداوند نيست، بلكه در دنيا به امورات دنيايى خود مشغول است و از اين مناجات و دعا هيچ فيضى نخواهد برد. حافظ مى‏گويد: قدم منه به خرابات جز به شرط ادب كه سالكان درش محرمان پادشهند #حافظ_غزل_201 #چهل_هفت ◀️ کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2