انس با صحیفه سجادیه
مختصر خداوند، سرپرست مؤمنين وَ تَوَلَّنِي بِمَا تَتَوَلَّى بِهِ أَهْلَ طَاعَتِكَ وَ الزُّلْفَى لَدَيْكَ وَ الْمَكَانَةِ مِنْكَ. و مرا سرپرستى كن همانگونه كه فرمانبرانت و نزديكانت و منزلت‏دارندگانت را سرپرستى مى‏كنى. «تَوَلَّنِي»: يعنى خودت مرا سرپرستى كن و ولايت مرا به عهده گير. توجّه به بزرگى و سرپرستى خداوند متعال، از مزاياى خاصى برخوردار است. زيرا به انسان مى‏فهماند كه در برابر عظمت و بزرگى مولايش حقير است و مى‏بايست به اين عظمت الهى و حقارت خود اقرار نموده، تا به كوچكى و ذلّت خود پى برده و لوازم بزرگى او را بر خودش مترتب كند. بنده با اين اقرار مى‏خواهد بگويد كه من هيچم و چيزى از خود ندارم و از اظهار عظمت موهوم براى خويش، طلب عفو مى‏نمايم. زيرا اساس تمامى بدبختى‏ها و سركشى‏ها اين خيالات موهوم است كه انسان را به خود مشغول مى‏نمايد و نيز با اين اقرار زمينه استجابت خداوند نسبت به تقاضاهاى خويش را فراهم مى‏كند. زيرا او زمامدار و سرپرست حقيقى كمالات و ظهور آنها در بنده مى‏باشد. به گونه‏اى كه پس از اظهار آنها، از تحت تسلّط حق تعالى، بيرون نمى‏رود. قرآن كريم، سرپرست مؤمنين را خداوند دانسته كه آنان را از ظلمات و تاريكى‏ها، به سوى نور خارج مى‏كند. و كافران سرپرستى جز طاغوت ندارند كه آنها را از روشنى به سوى تاريكى مى‏كشاند. (بقره/ 257.). ◀️ کانال انس با 🆔 @sahife2
59 مشاهده