انس با صحیفه سجادیه
⏺ 3 شهيد رحمه الله خاطره جالبى از مسافرت خود در اين زمينه مى‏گويد: «يكى از مشاهدات خودم را بگويم: وين پايتخت اتريش از شهرهاى توريستى است و از مراكز ديدنى آن كاخ سلاطين اتريش است. آخرين امپراتور آن «فرانتس يوزف اول» است. در بازديد از آن كاخ، بخشى بود مربوط به حرم سرا كه در آن تخت و وسايل خواب و اتاق‏هاى خواب قرار داشت. در دفترچه راهنمايى كه براى بازديد كنندگان تهيّه شده بود، نوشته شده بود كه امپراتور در مواقعى كه طبق برنامه به اندرون مى‏رفت و در حرم سرا زندگى مى‏كرد، بسيارى از اوقات و ساعاتش را در اتاق اختصاصى‏اش مى‏گذراند، آن اتاق خصوصياتى داشت. در اين اتاق يك تخت‏ فلزّى سيمى و يك آفتابه و لگن دستى گذاشته شده بود. آب لوله كشى گرم و سرد در آن‏جا نبود. با آن كه در اتاق‏هاى ديگر بود. او مانند يك افسر كه چادرى در ميدان جنگ دارد، در اتاقش زندگى مى‏كرد. چرا؟ علت آن را هم در آن‏جا نوشته بود، براى اين كه هر زمان كه حضورش در يكى از ميدان‏هاى جنگ لازم بود، سست نباشد و نگويد: چگونه اين كاخ و كاشانه را رها كنم و در چادر زندگى كنم، بنابراين به اين صورت تمرين مى‏كرد. و حالا اسلام مى‏خواهد مسلمان‏ها، اين چنين تمرينى را لا اقل كوتاه مدت در زندگى داشته باشند، اسلام مى‏خواهد مسلمانى نيرومند، كه اراده‏اش بر همه خواسته‏هاى ديگرش مسلّط باشد بسازد، مسلّط بر شهوات، مسلّط بر خودخواهى و غصب، مسلّط بر تن آسايى، مسلّط بر خودآرايى و آماده براى تن دادن به يك زندگى‏اى كه در هر جا ممكن باشد و جز اين هم نمى‏شود.» «1» روزه يكى از آن تمرينات عمومى است كه اگر كسى به حكمت و فلسفه حقيقى آن رسيد، ديگر وداع براى او معنى و مفهومى نخواهد داشت و هميشه خود را در تحت توجّهات الهى مى‏بيند. امام صادق عليه السلام مى‏فرمايد: فَاذا صُمْتَ فَانوِ بِصَوْمِكَ كَفَّ النَّفْسِ عَنِ الشَّهَواتِ وَ قَطْعَ الهِمَّةِ عَنْ خُطُواتِ الشياطينِ وَ انْزِلْ نَفْسَكَ مَنْزِلَةَ الْمَرْضى‏ لاتَشْتَهى طَعاماً وَ لا شَراباً وَ تَوَقَّعْ فى‏ كُلِّ لَحْظَةٍ شَفاءَكَ مِنْ مَرَضِ الذُّنُوبِ وَ طَهِّرْ باطِنَكَ مِنْ كُلِّ كَدَرٍ وَ غَفْلَةٍ وَ ظُلْمَةٍ يَقْطَعُكَ عَنْ مَعْنَى الْاخْلاصِ لِوَجْهِ اللَّهِ. وقتى روزه مى‏گيرى، در درجه اول، نيّتت اين باشد كه: نفس خود را از غلتيدن در دام شيطان محافظت كن و دوم اين كه: سعى كن كه پيوند خود را با راه‏هاى انحرافى شيطان قطع كنى، خود را مانند مريضى تربيت كن كه وقتى غذا را مى‏بيند، طعام و شراب را مى‏بيند، از غذا تنفّر دارد. تو نيز بايد نسبت به گناه نفرت پيدا كنى و اگر چنين كردى منتظر باش كه خداوند تو را از امراض و آلودگى‏هاى گناهان پاك مى‏كند و شفا مى‏دهد. آن گاه باطنت را از دروغ، تيرگى، غفلت و تاريكى كه ارتباط با خلوص تو را با خدا قطع مى‏كند، پاك گردان. آرى، اگر اين طور شد ديگر حاضر نيستى با ماه رمضان وداع كنى، مگر اينكه به وصال حقيقى محبوب خود برسى، كه امام سجّاد عليه السلام در مناجات خمس عشر مى‏فرمايد: الهى‏ .. غُلَّتى‏ لايُبَرِّدُها الَّا وَصْلُكَ وَ لَوْعَتى‏ لايُطْفِئُها الَّا لِقاؤُكَ وَ شَوْقى‏ الَيْكَ لايَبُلُّهُ الَّا النَّظَرُ الى‏ وَجْهِكَ وَ قَرارى‏ لايُقِرُّ دُونَ دُنُوِّى‏ مِنْكَ وَ لَهْفَتى‏ لايَرُدُّها الَّا رَوْحُكَ وَ سُقْمى‏ لايَشْفيهِ الَّا طِبُّكَ وَ غَمّى‏ لايُزيلُهُ الَّا قُرْبُكَ ... فَيا مُنْتَهى‏ امَلِ الْآمِلينَ وَ يا غايَةَ سُؤْلِ السَّائِلِينَ وَ يا اقْصى‏ طَلِبَةِ الطَّالِبينَ. «(مناجاة المفتقرين).» خدايا! .. اين سوز سينه‏ام جز با وصال تو خنك نمى‏شود، خدايا! اين سوزش دل من جز با ديدن تو خاموش نمى‏شود، خدايا! اين شور و اشتياق من جز با نظر به جلوه تو سيراب نمى‏گردد. خدايا! اين التهاب و بى‏قرارى من آرامش نمى‏پذيرد، جز با نزديكى به تو، خدايا! اين حزن و اين ناله و استغاثه من ساكت مى‏شود مگر روح و ريحان تو بر دل بتابد، خدايا! بيمارى و درد و كسالت من جز با طبابت تو شفا پيدا نمى‏كند. خدايا! اين غم و اندوه و درد دل‏ من از بين نمى‏رود، جز اين كه به وصال و قرب تو دست يابم، ... اى منتهاى آرزوى همه آرزومندان، و اين منتهاى همه گدايان و طلب كنندگان، و اى بالاترين مطلب جويندگان. 👈 ادامه دارد ... تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏ 11 ، ص: 389 👌 دعای ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
94 مشاهده