انس با صحیفه سجادیه
امام سجاد(ع) برای حل بحران اخلاقی عصر خود، راه ارتباط انسان با خدا را برگزید امام سجاد(ع) در سن ۵۷ سالگی به دست حاکم مدینه به دستور خلیفه عبدالملک به شهادت رسید. عصری که امام سجاد(ع) در آن زندگی می‌کرد، عصری بود که جامعه فاقد اخلاق بود و لذا آن حضرت از باب اخلاق برای هدایت جامعه وارد شد. ولایت چهار مرتبه دارد و اولین مرتبه آن تصرف درعالم طبیعت است که خدا آن را به ولی خود که عصمت دارد وا می گذارد و معجرات انیبا(ع)، ائمه(ع) و اولیا نشئت گرفته از آن و از نوع تکوینی است. ولایت تشریعی دومین مرحله ولایت است که در آن خدا به وسلیه پیامبر(ص) تفسیر احکام را به اهل بیت(ع) واگذارده است و حدیث ثقلین به آن اشاره دارد. سومین مرتبه ولایت را مقتدا بودن در اخلاق، اسوه و روش‌ها و منش‌ها و چهارمین مرتبه ولایت در مقام حکومت و اداره کشور اسلامی است که امام سجاد(ع) از آن محروم بود، همان طور که امام حسین(ع) و امام حسن از آن محروم شدند. عمده تمرکز آن حضرت بر روی اخلاق بود، زیرا عصر او عصری آشفته بود؛ در داخل، بنی امیه، همه چیز را به نفع خودشان تفسیر و قران را به نفع خودشان مصادره کرده بودند، از طرف دیگر چون دوره کشورگشایی بود، دیگر سرزمین ها می خواستند ببینند اسلام چیست و خطر، این بود که اسلام را به وسیله ولید، منصور و عبدالملک‌ها بشناسند که در نتیجه از این در وارد و از در دیگر، خارج می شدند. لذا امام سجاد(ع) در آن بحران اخلاقی هم نسبت به مردم داخلی و هم نسبت به جوامع دیگر، وظیفه داشت، بنابراین راه ارتباط انسان با خدا برگزید که صحیفه سجادیه تابلویی از این ارتباط است و به هر دعایی که نگاه می کنیم، مملو از اخلاق است. در دعای صحیفه سجادیه ( ) در دعای برای همسایگان و دوستانشان امام(ع) عرض می‌کنند: 🔹و اجْعَلْنِى اللَّهُمَّ أَجْزِى بِالْإِحْسَانِ مُسِيئَهُمْ، وَ أُعْرِضُ بِالتَّجَاوُزِ عَنْ ظَالِمِهِمْ، وَ أَسْتَعْمِلُ حُسْنَ الظَّنِّ فِى كَافَّتِهِمْ، وَ أَتَوَلَّى بِالْبِرِّ عَامَّتَهُمْ، وَ أَغُضُّ بَصَرِى عَنْهُمْ عِفَّةً، وَ أُلِينُ جَانِبِى لَهُمْ تَوَاضُعا، وَ أَرِقُّ عَلَى أَهْلِ الْبَلاءِ مِنْهُمْ رَحْمَةً، وَ أُسِرُّ لَهُمْ بِالْغَيْبِ مَوَدَّةً، وَ أُحِبُّ بَقَاءَ النِّعْمَةِ عِنْدَهُمْ نُصْحا، وَ أُوجِبُ لَهُمْ مَا أُوجِبُ لِحَامَّتِى، وَ أَرْعَى لَهُمْ مَا أَرْعَى لِخَاصَّتِى🔹 خدایا به من توفیق بده که در برابر اسائه مؤمنین و مسلمانانی که به من بد می کنند، به ایشان خوبی کنم و نسبت به تمام مسلمانان حسن ظن داشته باشم، مگر آنان که وضعشان روشن است، یعنی جامعه اسلامی را با بنگرم و به تمام امت را نیکی کرده و با نیت خدمت و نیکی در جامعه زندگی نمایم و از لغزش ها، بدی ها و برخورد ها چشم پوشی کنم. امام سجاد(ع) درادامه می‌فرمایند: وَ أَغُضُّ بَصَرِى عَنْهُمْ عِفَّةً اگر بخواهم چنین کنم، باید داشته باشم، پس خدایا تو به من عفت بده. «راغب» در «مفردات» می گوید: «عفت» حالتی برای نفس انسانی است که به واسطه آن از هوای نفس، دوری و در اعتدال، زندگی می کند. عفت، نقطه اعتدال است که حالتی میان افراط ـ حرص و آز به دنیا ـ و تفریط ـ بی اعتنایی به دنیا ـ یعنی عفت در همه اموری است که منافع مادی و دنیوی مطرح است؛ عفت چشم، عفت دست، عفت پا و عفت اندیشه. از امیر مؤمنان علی(ع) نقل است که می فرمایند: «ورع ثمره عفاف است»، یعنی عفت است که آدم را به تقوا و ورع دعوت می کند. امیرالمؤمنین در جای دیگر می فرمایند که عاقل کسی است که وقتی می ترسد نفس اماره بر او حمله کند، آن را مهار می کند، چون نفس اماره در مواقع گوناگون، هجوم می آورد. 👤 آیت الله 🙏کانال 🆔 @sahife2
166 مشاهده