انس با صحیفه سجادیه
‏ 2 2 ✳️ خيرى كه به دست انسان انجام مى‏گيرد، اگر بخواهد از بهره الهى و آخرتى آن‏ بهره‏مند شود بايد بدون منّت گذارى انجام گيرد، خير با منّت به حكم قرآن مجيد باطل است و هيچ گونه سود آخرتى بر آن مترتب نيست. يا ايُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لاتُبْطِلُوا صَدَقاتِكُمْ بِالْمَنِّ وَ الْاذى‏» «بقره 264» اى اهل ايمان! صدقه‏هايتان را با منت و آزار باطل نكنيد. واجب است در خيرى كه نسبت به مردم انجام مى‏گيرد كرامت و آقائى و حيثيت مسلمان رعايت شود، قرآن مى‏فرمايد: قَوْلٌ مَعْرُوفٌ وَ مَغْفِرَةٌ خَيْرٌ مِنْ صَدَقَةٍ يَتْبَعُها اذىً» «بقره 263» گفتارى پسنديده [در برابر تهيدستان‏] و عفو [ى كريمانه نسبت به خشم و بد زبانى مستمندان‏] بهتر از بخششى است كه دنبالش آزارى باشد. امام صادق عليه السلام مى‏فرمايد: الْمَنُّ يَهْدِمُ الصَّنيعَةُ. منتّ گذارى كار خير انسان را نابود مى‏كند و بهره آخرتى آن را فنا مى‏سازد. از قرآن مجيد استفاده مى‏شود كه منّت و اذيت، در باطل كردن عمل خير، مستقيم و غير مستقيمش فرق نمى‏كند، چه اين كه انسان به شخصى كه كمك كرده رو در رو منّت گذارد، چه اين كه عمل خيرش را بر ديگران بازگو كند كه غير مستقيم افراد محترم در معرض منّت و اذيت قرار گيرند، اين هر دو نابود كننده عمل، و باطل كننده كار خير است. رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‏فرمايد: مَنْ اسْدى‏ الى مُؤْمِنٍ مَعْرُوفاً ثُمَّ آذاهُ بِالْكَلامِ اوْ مَنَّ عَلَيْهِ فَقَدْ ابْطَلَ صَدَقَتَهُ. كسى كه به مؤمنى چيزى عطا كند، سپس وى را با زبانش بيازارد، يا بر وى منّت بگذارد، بدون شك كار خيرش را باطل و نابود ساخته است. و نيز آن حضرت فرمود: مَنِ اصْطَنَعَ الى اخيِهِ مَعْرُوفاً فَامْتَنَّ بِهِ احْبَطَ اللّهُ عَمَلَهُ، وَثَبَّتَ وِزْرَهُ، وَ لَمْ يَشْكُرْ لَهُ سَعْيَهُ. آن كه به برادر دينى خود خدمتى كند، آنگاه بر وى منّت گذارد حضرت حق عملش را محو و نابود نمايد، و بار سنگين آن عمل بر دوشش بجا ماند، و از عمل خيرش بهره‏اى نبرد. ✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏8، ص: 277 ادامه دارد ... ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
174 مشاهده