انس با صحیفه سجادیه
❇️ قرآن کریم هر روز یک آیه تفسیر نور – استاد محسن قرائتی سوره ✳️ وَإِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِن بَنِى ءَادَمَ مِن ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَى‏ أَنفُسِهِمْ أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ قَالُواْ بَلَى‏ شَهِدْنَآ أَن تَقُولُواْ يَوْمَ الْقِيَمَةِ إِنَّا كُنَّا عَنْ هَذَا غَفِلِينَ‏ و (به یاد آور) زمانى كه پروردگارت، از پشت بنى آدم، فرزندان وذرّیّه آنان را بر گرفت و آنان را گواه بر خودشان ساخت (و فرمود:) آیا من پروردگار شما نیستم؟ گفتند: بلى، ما گواهى دادیم (كه تو پروردگارمایى، این اقرار گرفتن از ذریّه ى آدم براى آن بود) تا در روز قیامت نگویید: ما از این، غافل بودیم. ✍️ «ذریّة»، یا از «ذَرّ»، به معناى ذرّات بسیار كوچك غبار (یا مورچه هاى ریز) است، كه مراد از آن در اینجا، اجزاى نطفه ى انسان و یا فرزندان كوچك و كم سن و سال مى باشد، یا از ریشه ى «ذَرو»، به معناى پراكنده ساختن و یا از «ذَرأ»، به معناى آفریدن است. امّا اغلب به فرزندان گفته مى شود. چگونگى پیمان گرفتن خدا از بنى آدم در این آیه بیان نشده است، ولى مفسّران اقوال متعدّدى بیان كرده اند كه مشهورترین آنها دو قول است: *الف: طبق روایات، پس از خلقت حضرت آدم، همه فرزندان او تا پایان دنیا به صورت ذرّات ریز و پراكنده، همچون مورچگان از پشت او بیرون آمده، مورد خطاب و سؤال الهى قرار گرفتند و به قدرت الهى به ربوبیّت خدا اعتراف كردند. سپس همه به صلب و گل آدم برگشتند تا به تدریج و به طور طبیعى به این جهان بیایند. این عالم را «» و آن پیمان را «پیمان ألَست» مى گویند. امام صادق علیه السلام فرمود: بعضى از ذریّه ى آدم در عالم ذرّ به زبان اقرار كردند، ولى ایمان قلبى نداشتند. از پیامبر صلى الله علیه وآله نقل شده كه این اقرار، انجام شده است. *ب: مراد از عالم ذرّ، همان پیمان و تكوین مى باشد. یعنى هنگام خروج فرزندان آدم از صلب پدران به رحم مادران كه ذرّاتى بیش نیستند، خداوند فطرت توحیدى و حقّ جویى را در سرشت آنها مى نهد و این سرّ الهى به صورت یك حسّ درونى در نهاد وفطرت همه، به ودیعت نهاده مى شود. همچنین در عقل و خردشان، خداباورى به صورت یك حقیقت خود آگاه نقش مى بندد. و لذا فطرت و خرد بشرى، بر ربوبیّت خداوند گواهى مى دهد. در بعضى روایات كه از امام صادق علیه السلام درباره ى فطرت سؤال شده است، امام، فطرت را همان عالم ذرّ دانسته اند. در برخى روایات، فطرت، اثر عالم ذرّ است نه خود آن، «ثبت المعرفة فى قلوبهم و نسوا الموقف»، بنابراین انسان ها در زمان و موقفى اقرار كرده، ولى آن را فراموش كرده اند، و اثر آن اقرار همان فطرتى است كه گرایش دل به سوى اوست. به هرحال آیه، مورد گفتگوى متكلّمین، محدّثین و مفسّرین است، لذا ما علم آن را به اهلش كه همان راسخان در علم هستند، واگذار مى كنیم. 👈 با نصب نرم افزار زیر با ما در این دوره ی تفسیر خوانی همراه شوید 👇 https://cafebazaar.ir/app/com.ghadeer.tafsirnour 🆔 @sahife2
89 مشاهده