سلام فرشته
🔸این طور نمی شود. ریحانه را باید گیر بیاورم و وادارش کنم که بگوید چه کسی از من پرس و جو می کرده. چند روز است خیلی فکرم را مشغول کرده و هر بار با پیامک و تلفن، از زیرش در می رود. بتول صدایم می زند: " کجایی نرگس جون؟ استاد با شمان؟ - واقعا؟ بله استاد ببخشید = کنفرانس جلسه بعد به عهده شماست. آمادگی شو دارید؟ - بله استاد. مقداری مطالعه کردم و مطلب جمع آوری کردم. = بسیار خب. نفر بعد از ایشون جناب محمدی هستند. موضوع مورد بحث تان را یادداشت کرده اید؟ * بله استاد. من هم کمی تحقیق در این زمینه انجام دادم. = احسنت.... 🔹همان طور نگاهم به استاد است که موضوع باقیمانده کنفرانس ها را تعیین می کند به بتول می گویم: + ممنون که گفتی. بعد کلاس باید دنبال ریحانه بگردم. اشکالی نداره تنهات بزارم؟ - نه جانم چه اشکالی. سلام ما رو هم برسون. منم باید برم کتابفروشی های انقلاب دنبال یک کتابم که پدر سفارششو دادن. نمی رم خونه. + به جای منم کمی سیر و سیاحت لابلای کتابا بکن. 🔸به ریحانه پیامک می دهم که بیرون کتابخانه منتظرش هستم. روزهایی که به دانشگاه می آید را می دانم و امروز، روزی است که برای پایان نامه اش، از صبح زود، مشغول فیش برداری بوده است. کلاس تمام می شود. وسایلم را از قبل جمع کرده ام که به محض خروج استاد، کلاس را ترک کنم. استاد کمی معطل می کند. خودم را مقید کرده ام که زودتر از استاد، کلاس را ترک نکنم. فکر کنم استاد متوجه مکث من شده است. می گوید: = بفرمایید. اگر سوالی دارید در خدمتم. - نه استاد. عرضی نداشتم. منتظر بودم شما اول بفرمایید. = متشکرم. موفق باشید 🔹چهره استاد نشان می دهد از این احترام، خوشش آمده. بتول هم منتظر ایستاده تا استاد اول برود. ریحانه بیرون کتابخانه زیر آفتاب، ایستاده و منتظر من است - سلام ریحانه جون. ببخشید دیر شد + سلام نرگس جان. اشکالی نداره. آفتابش خیلی خوب و دلچسبه. بدنم یخ زده بود. چطوری؟ چه خبر؟ - بیا تا بهت بگم 🔻دستش را می گیرم و او را به گوشه ای می برم. در چشمان قهوه ای رنگ زیبا و پر از انرژی و مهربانش زل می زنم. عضلات صورتم را منتقبض می کنم که یعنی خیلی جدی ام و می پرسم: - بگو ببینم کی تو مسجد از من پرس و جو می کرد؟ 🔸می آید بخندد و در برود که چهره جدی ام، باعث می شود بی حرکت بماند. مجدد سوال می کنم. به پشت سرم نگاه می کند. برمی گردم. چندتا از دانشجوها ما را نگاه می کنند. کمی جا به جا می شوم و من هم نگاهشان می کنم. رد می شوند. - خب منتظرم. دیگه نمی زام در بری. تا نگی هم ولت نمی کنم. می دونی که آفتاب چقدر برای من بده. پس زودتر بگو تا حالم بد نشده. 🔻دست می گذارم روی نقطه ضعفش. + در حد پرس و جو بوده. ما هم جز خوبی از شما نگفتیم. - اینو که می دونم. شما کلا جز خوبی نمی بینی! فرد خوبی برای پرس و جو و تحقیق خواستگاری نیستی اصولا! + وا. نرگس. - جدی گفتم. بیخود بحث رو عوض نکن. کی بود؟ گفته بودی می شناسمش. خب کی بود؟ همین هم کلاسی مون که دفعه قبل هم اومده بود؟ دِ بگو دیگه. امروزم کتابم رو که امانت گرفته بود پس داد. + نه. اون نیست 🔸نفس عمیقی می کشم. خیالم راحت می شود. اگر سید جواد بوده که پرس و جو می کرده، در کلاس خیلی معذب می شدم. کمی نرم تر می شوم: - خب؟ منتظرم.. + ای بابا دختر. بزار اگه خواستن و زنگ زدن اونوقت دنبال باش. زشته ها - برو خودتو برای من لوس نکن. الان کل مسجد و دخترخاله های من می دونن. فقط من نمی دونم. این که زشت تره! می خندی؟ به چی می خندی؟ + به اینکه خیلی باحالی 🔹همیشه با این خنده هایش مرا خلع سلاح کرده و نرم می کند. به روی خودم نمی آورم و همان طور مثلا جدی، ادامه می دهم: - تا نگی من یک لبخند هم بهت نمی زنم. بدو کلّه ام داغ کرد! + باشه انگار چاره ای نیست. فاطمه خانم رو که می شناسی؟ برای برادرشون آقا سعید دنبال دختر خوب و مناسب می گردن. شما رو از نزدیک دیده بودن تو همون پخش افطاری ساده و گویا خود آقا سعید گفته اند که بیشتر در موردت تحقیق کنن که بیان برای خواستگاری. - فاطمه خانم؟ اهان. یادم اومد. باشه. ممنون که گفتی. رو مخم بود. می ری خونه یا می مونی یا جایی کار داری؟ + باید برم مسجد. چند روز دیگه گروه دوم اعزام می شن و من هم باید باهاشون برم. یک سری هماهنگی ها تو بسیج و بسته های فرهنگی شون مونده. شما نمی یای؟ - چرا. می یام. ولی اول باید به مامان ی سر بزنم. شاید کار واجبی داشته باشن. اخه فرزانه هم نیست. می دونی که. منم از صبح نبودم. بابا هم که نیست. تو کلاس همش نگران بودم. 🔻به خانه می رویم. ریحانه می خواهد منتظر شود اما می گویم خودم را می رسانم و برود.. به محض رسیدنم می گوید سیستم را روشن کنم و از مهربان خانم خبر بگیرم. @salamfereshte
29 مشاهده