#خاطرات
#ظهور_دوباره_شهید ...
🖋قسمت دوم
صبح اولین کاری که کردم پیگیر تماس شدم. حتی در حوالی آن ساعت هیچ تماسی ثبت نشده بود.!
از طرفی ۲۵ مرتبه زنگ خوردن گوشی اتفاقی غیرممکن بود.
از نظر قانونی اگر زیر ۲۵ مرتبه تماسی گرفته شود و پاسخ ندهیم. گوشی اشغال شده و قطع می شود.
عقل و عشق حکم می کرد به اتفاقات آن شب اعتماد کنم.
فصول کتاب در حال تکمیل است.
با اتوبوس راهی روستای زنگی آباد شدم.
روستایی در ۲۰ کیلومتری کرمان.
در جاده زرند.
به روستا که رسیدم یک لحظه دوباره شک شیطانی به سراغم آمد.
این چه کاری ست که من کردم.
شاید خیال بوده شاید.....
هنوز شاید ها کامل نشده بود که دوچرخه سواری جلوی من ایستاد.
سلام علیکم. آقای صفایی؟
علیکم سلام. بله. شما؟
چشمانش پر از اشک شد و گفت:
من مرتضی هستم. برادر شهید حاج یونس زنگی آبادی.
از دوچرخه پیاده شد و من را در آغوش کشید و گفت:
بفرمایید برویم منزل.
شما مهمان حاج یونس هستید.
قدمتان سر چشم.
دیشب حاج یونس به خوابم آمد و گفت: که این ساعت به پیشواز شما بیایم!
دیگر تمام اتفاقات عجیب داشت برایم عادی می‌شد.
مطمئن بودم عجیب‌تر هم خواهد شد.
مهمان همسر و فرزندان شهید شدم.
مصطفی و فاطمه فرزندان شهید بودند.
وقتی فهمیده بودند فرستاده ای از طرف پدر می‌آید برای دیدنم لحظه شماری کرده بودند.
اکنون در فضای گرم و صمیمی حیاط منزل در کنار برادر شهید و دو فرزند شهید بودم.
سر صحبت را با فرزندان شهید باز کردم.
پرواز کبوتری که روی دیوار حیاط نشست توجه همه ما را به خود جلب کرد.
با خود فکر کردم شاید حاج یونس این بار در کسوت کبوتری ظاهر شده.
مصطفی و فاطمه همزمان گفتند:
چه کبوتر قشنگی!.
مصطفی سه ساله بود و فاطمه ده ماهه که پدر شهید شد.
این جمله را مصطفی آنچنان با حسرت و سوزناک گفت که فاطمه زد زیر گریه.
برای این که دختر شهید را آرام کنم، گفتم:
پدر شما شهید است.
شهداء زنده اند.
دست پدران شما بسیار باز است.
می‌توانند هر حاجتی که داشته باشید را برآورده کنند.
ناگهان فاطمه وسط حرفم دوید و گفت:
هر حاجتی؟
یکه خوردم.
گفتم: تا آن جایی که بتوانند.
البته بستگی به حاجت دارد.
فاطمه گفت:
تنها آرزوی من دیدن پدرم هست.
ناگهان کبوتر پرواز کرد و روی شانه فاطمه نشست و نوکش را به گونه های فاطمه کشید.
همه تعجب کرده بودیم. ولی من یقین داشتم که این کبوتر، سفیر شهید است.
خبر در روستا زود می پیچد.
خبر ورود نویسنده‌ای که به زنگی آباد آمده تا درباره حاج یونس کتاب بنویسد.
آقا مرتضی گفت:
خبر از اینجا به کرمان هم رسیده و عده ای از دوستان و همرزمان حاج یونس پیغام داده اند که امشب بعد از شام می آیند اینجا برای شب نشینی، و نقل مجلسمان هم حاج یونس خواهد بود.
گفتم عالی است و با وجود آنها جای خالی خاطراتی که درباره حاجی خوانده ام، پر می شود.
حضور همرزمان حاج یونس برای پی بردن به وجوه نظامی شخصیت او بسیار ضروری است.
دارم کلافه می شوم:
چرا در این همه فصولی که از سر گذرانده ام، حاج یونس خودی نشان نداده است؟
آیا در این همه اشتباهی وجود ندارد که او تصحیح کند؟
حاجی جان، با تایید کار تا اینجا به من برای ادامه قوت قلب می دهی
پس چرا خودی به من نمی‌نمایی؟
تویی که به جسم کبوتری در می آیی تا ....
ناگهان برحاشیه دستنوشته من این خطوط پدیدار شد :
بسم الله الرحمن الرحیم
۱. اگر شما انتخاب شده اید، به دلیل روش تحلیلی کار شماست. پس انتخاب شما همان تایید کار شماست.
۲. اشتباهی صورت نگرفته است که مجبور به دخالت شوم جز آنکه شفای مادرم بیشتر از آنکه رحمت خداوند بر من و برادرم مرتضی باشد ، بر پدرم بوده است، زیرا خداوند نمی خواست زندگی بر او بیشتر از آن سخت شود. مرگ همدم در طاقت او نبود و چون فردی صالح بود، خداوند بر او این رنج را نپذیرفت.
۳. درست است که پس از مرگ پدرم ، من مرد اول خانه شدم ، اما مادرم قوی تر از آن بود که به من متکی باشد.
۴. مبادا حق مرتضی ضایع شود. او در بیشتر کارها پس از مرگ پدرم همراه و کمک من بود.
۵. در نوشتن محکم باشید و جز به رضای خدا نیندیشید ، زیرا بسیاری از دقایق در زندگی من وجود دارد که متأسفانه به رضای دیگران اندیشیده ام که رضای خدا در آن نبوده است. پس شما به حذف آن دقایق همت کنید،هر چند خداوند مهربان از هر آنچه قصور در زندگی من بوده است، در گذشته است. والسلام
از شدت هیجان چنان می لرزیدم که ترسیدم قلبم تاب نیاورد.
آقا مرتضی را صدا کردم و با چشمانی اشکبار دستخط حاج یونس را نشانش دادم و گفتم :
این دستخط را می شناسید؟
با دقت نگاه کرد و ناباور به من خیره شد.
گفت:
خط حاج یونس است!
و حیران به خط نگاه کرد و باز به من.
پرسید: این را از کجا آورده اید؟
ادامه دارد...
--------------
🖋"سالن مطالعه محله زینبیه" با کلی رمان، داستان، مقاله و ... مفید و خواندنی
@salonemotalee