از تمام هزار اسم خدا، از بین آن حجم رنگین‌کمان و ابر و باران و آسمان، از میان آنهمه اسماء‌الحسنی، بیشتر از همه اسمِ َش به من می‌چسبد! خدا با هر اسمی، یکی از صفات خودش را هویدا می‌کند... مثلا با رئوف، مهربانی‌َش با تواب، عذرپذیریَ‌ش با ستار، عیب‌پوشی‌َش با غفور، بخشندگی‌َش با سخی، سخاوتمندی‌َش با شفیق، دلسوزی‌ و خیرخواهی‌َش و با کریم، بزرگواری‌َش... خدا با هر اسمش، برای ما آدم‌ها یک صفت و یک خوبی، رو می‌کند که خودش ختمِ آن صفت است، تَهِ آن خوبی... . فکر میکنم ‌‌ جامع همه اسم‌های خداست! آخر کسی تا همه‌ی این خصلت‌های نیکو را یک‌جا نداشته باشد، که نمی‌شود اسمش را گذاشت خاصه با آن شفیقی که تَنگِ اسمِ رفیقش می‌گذارد، لطف را به کمال می‌رساند و می‌شود خدا ختمِ رفیق‌های عالم است... به اسمِ خودت، یا رفیق... سُبحانَکَ یا رفیق، تَعالَیتَ یا شَفیق... یا رفیقَ من لا رفیقَ لَه را صدا بزن   📿 اول وقت 🇮🇷 @sangareshohadababol