🔸درد طلبی و سلوک ✍رفع درد و گریز از رنج آرمان نهایی و فلسفه شکل گیری برخی مکاتب و فرقه ها است. در معارف اسلامی نیز درد گریزی و رسیدن انسان به آرامشی ابدی مطلوب و مورد نظر است. از این منظر مومن موحد نیز طالب درد نیست بلکه رنج گریز است اما معارف دینی نشان می دهد گاهی انسان مومن باید طالب درد باشد. در حقیقت در منطق دین بر خلاف مکاتب دیگر رنج و درد قبح ذاتی و نبایستگی مطلق ندارد بلکه انسان مومن گاهی دردمند می شود که این درد مندی در نهایت در طی مسیر کمال نهایی به او کمک می کند از این منظر ارزش مند است. یکی از مظاهر دردمندی مومن در جایی است که مومن دیگری دردمند است. حضرت امام صادق علیه السلام می فرمایند" لَا یَكُونُ الْمُؤْمِنُ مُؤْمِناً أَبَداً حَتَّى یَكُونَ لِأَخِیهِ مِثْلَ الْجَسَدِ إِذَا ضَرَبَ عَلَیْهِ عِرْقٌ وَاحِدٌ تَدَاعَتْ لَهُ سَائِرُ عُرُوقِه‏"؛ مؤمن مؤمن نیست تا این‌که با سایر مؤمنان مثل اندام‌های یک پیکر باشد که اگر یک رگش ناراحتی پیدا کرد سایر رگ‌ها با آن همدردی کنند. مؤمن باید رنج دیگری را رنج خود بداند و همدردی کند. این سنخ از درد طلبی مطلوبیت دارد و یک نوع سلوک دینی و عامل تعالی بخش ایمان است. #خوزستان #سیستان ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 @sedayefakr