☘فَإِنْ طَرَدْتَنِي مِنْ بَابِكَ فَبِمَنْ أَلُوذ پس اگر مرا از درگاهت براني به سوي چه کسي رو آورم؟ ♦️اظهار بي پناهي حقيقي به درگاه الهي 🔹از روابط ضروري و ناگزير بين ، آن است که در مقام دعا و ابراز به ذات اقدس الهي، از عمق جان ناله سر دهد و عرضه بدارد: «خدايا! ما در عالم کسي را نداريم که پناهمان بدهد. پس تو که تنها فريادرس درماندگاني، ما را درياب!» 🔸به راستي اگر انسان از چشم لطف الهي بيفتد، چه کسي مي‌تواند جداي از اذن الهي براي او کاري انجام دهد و نجات بخش او گردد؟ ♦️انسان بايد پيوسته اين ديدگاه را در خود تقويت کند که در امور دنيايي و مخصوصاً در جز ذات اقدس الهي دستگير مستقلي ندارد و هر چه اين باور بيش‌تر باشد، اظهار اين فرازها از مناجات واقعي‌تر خواهد بود. 🔷انسان بايد تلاش کند ظرف وجود خود را براي بهره‌مندي از بيش‌تر نمايد تا با او انس بيش‌تري حاصل نمايد. هر چه ارتباط دروني دو نفر بيش‌تر شود، حالت روحي آن‌ها نيز به هم نزديک‌تر مي‌گردد، هر چند از جهت مکاني از هم دور باشند؛ زيرا اين دو با خيال هم زندگي مي‌کنند و انس روحي دارند. اما اگر روحيات دو نفر اصلاً با هم مناسب نباشد، از يکديگر فرار مي‌کنند و اگر کنار هم بنشينند، باز از هم دورند. 🌼کانال نشر بیانات استاد تحریری👇👇👇 http://eitaa.com/joinchat/2737373185Cddac684369