در پیروی راه و رسم شهدا... حاج اصغر بهترین معلم هست برامون! چرا؟ چون رفیقش حاج محمد شهید میشه، نمیاد تهران برای وداع و تشییع! حاج قاسم فرمانده ی عزیزش، شهید میشه نمیاد مراسم هایی که برگزار میشه... به نظرتون حاج اصغر اون موقع کجا بود؟ حاج اصغر به عنوان یه رزمنده و به عنوان یک انسانِ رهرو، رهرو بودن و رزمندگی رو بر می گزینه... حال حاج اصغر یک رزمنده بود، ما بعد از اینکه این عزیزان شهید شدن؛ حالا رزمنده نبودیم و از وظایف خود می دونستیم که این مراسمات شرکت کنیم و توفیقمون بود... بعد از ان چه وظیفه ای گردنمون هست؟ رهرویی یا فقط گریستن و نگریستن و ابراز ارادت؟ شهید رضا نادری بر روی مزارش تکلیف ما رو روشن کرده... : «ای برادر کجا میروی؟ کمی درنگ کن! آیا با کمی گریه و یک فاتحه شما بر مزار من و امثال من مسئولیتی را که با رفتن خود بر دوش تو‌ گذاشته ایم از یاد خواهی برد یا نه؟ ما نظاره گر خواهیم بود که تو با این مسئولیت سنگین چه خواهی‌کرد.» آیا #ما_ملت_امام_حسینیم فقط شعار است و لفظ؟ خیر... ما ملت امام حسینیم چون ملت شهادتیم؛ یعنی برای راه اسلام و #امام_حسین (ع) حتی از جانمان و دلبستگی هایمان می گذریم. همان اصغرها، محمدها، وووو شهدای عزیزمان از ابتدای خلقت تا انتها... به قول شهید باکری جنگیدن برای خدا عقب نشینی نداره... #شهید_حاج_اصغر_پاشاپور❤️ @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊