📚 #دخترها‌بابایی‌اند
🖋به قلم بهزاددانشگر
#پارت_72
« همسر »
روزی که می خواست برود سوریه ، ناخودآگاه اشک هایم می ریخت . دوباره برایم توضیح داد که آن ها اصلا خط مقدم نیستند ، تیر و ترکش نیست .
می دانستم این حرف ها را برای آرام کردن من می گوید ؛ وگرنه او دارد می رود که بجنگد .
گفتم آقاجواد ، من می شناسمت . شما کسی نیستی که از خطر دور بمانی . شما اصلا اهل عقب ماندن نیستی . فقط می روی وسط آتش .
خندید . گفت با این حال ، بهت قول می دهن شهادت توی کارم نیست .
هرچه با خودم کلنجار رفتم که بگویم به خاطر من این سفر را نرو ، یا به خاطر فاطمه از سر این ماموریت بگذر ، نشد .
می دانستم راهش و کارش درست است .
این شد که ماندم و تماشا کردم که چند روز هی ساک دست گرفت و رفت پادگان تا اعزام شوند و نشد و برگشت و دوباره صبح روز بعد رفت .
با هر رفتن و برگشتنش ، من هی می مردم و زنده می شدم . هی غمگین می شدم و شاد می شدم . هی دل می بستم و دل می کندم .
فاطمه هر روز می گفت بابا ، شب بر می گردی؟ و هیچ کداممان جوابی برایش نداشتیم .
فقط یک شب ، فاطمه را نشاند و قصه دختر سه ساله ای را برایش گفت که دشمن ها اذیتش کردند و آن دختر خیلی گریه کرد . برایش گفت حالا او باید برود با دشمن های آن دختر سه ساله بجنگد .
بمیرم . دخترم فکر می کرد جنگ یعنی همین ... که بابایش صبح می رود می جنگد و شب بر می گردد . اصلا فکرش را هم نمی کرد که وقتی بابایش برود ، تا یک ماه ، دیگر نمی بیندش .
تنها کانال رسمی #شهید_جواد_محمدی᯽ ⃟ ⃟
┄•୫❥ @shahid_javad_mohammadii