💠 ماه رجب، ماه تمرين بندگي ـ بخش دوم 📝 گفتاری از استاد حسینی شاهرودی، به مناسبت #ماه_رجب 🔹 گزیده شرح #خطبه_پارسایان، درس 69 🔹 البته منعی نیست که در مواقع لزوم و در تنهایی و خلوت با خدای خویش گفتگو کردن و اعتراض و شکوه کردن و حتی نزاع و دعوا کردن منعی نیست ولی در ماه رجب مطلوب نیست. در ماه رمضان مطلوب است، چون فرض بر این است که در ماه رمضان به توحید رسیده‌ایم. کسی که به توحید رسیده است، هرچه بگوید، مطلوب است چون به طهارت حقیقی رسیده است. کسی که به طهارت حقیقی رسیده باشد، گفتارش نیز طاهر و مطهر و پاک است، هرچه بگوید پاک است. رفتارش نیز پاک و مطهر است، افکار و خیالاتش نیز همین‌گونه است 🔹 پس اگر می‌بینیم در ماه رمضان دعاهایی می‌خوانیم که گاهی بوی شکوه، اعتراض، جدل و مجادله کردن با خدا دارد، اختصاص به ماه مبارک رمضان دارد، نه هر ماه دیگری. حال اگر در برخی از موارد در ماه شعبان هم مجاز باشد، در ماه رجب مطلوب نیست، دست‌کم خلاف ادب است یعنی از موانع راه سلوک، حرکت و رسیدن به طهارت یا تمرین بندگی است. 🔹 البته این‌ها همه نماد است که ما یک ماه را این‌گونه عمل کنیم، یک ماه دیگر را به گونه دیگر، ماه سوم را به گونه دیگر برای این‌که این انضباط را پیدا کرده باشیم که در مرحله عبودیت تا آن‌جا که می‌توانیم مستقر و استوار شویم، پای ما محکم شود و ثبات پیدا کنیم و اگر در مرتبه بعدی و ماه دیگر گفته می‌شود که زمزمه با اولیای خدا و اظهار محبت نسبت به خاندان پیامبر علیهم الصلات و السلام، به این معنا نیست که اختصاص به این ماه داشته باشد. یعنی باید این هم یکی از مراحل و مراتب وجودمان باشد و اگر در ماه دیگری باید ذکرمان ذکر توحید باشد، یعنی این هم مرتبه‌ای از مراتب وجودمان باشد. 🔹 در عین حال، نه عبودیت ما در ماه رجب مانع اظهار محبت ماه شعبان است و نه اظهار محبت ماه شعبان مانع اظهار توحید در ماه مبارک رمضان است و نه بالعکس. یعنی این‌گونه نیست که کسانی که اظهار توحید می‌کنند، عبودیت ندارند یا کسانی که اظهار توحید می‌کنند و ذکرشان ذکر توحید و لا اله الا الله است، این‌ها صلوات نفرستند و اظهار محبت نسبت به خاندان پیامبر نکنند. این‌ها تمرین است برای مراتب و مراحل و طبقات و درجات وجودی ما. 🔹 کسی می‌تواند به توحید برسد که دستش در دست ولی خدا باشد و کسی می‌تواند همراه و همپای ولی خدا یعنی خاندان پیامبر صلوات الله علیهم اجمعین باشد که مراتب بندگی و اخلاص در بندگی خویش یعنی اهلیت همراهی با آن‌ها را تمرین و اثبات کرده باشد. اگر نشد، اظهار کرده باشد، همین قدر که به زبان‌مان هم شباهت به کفار و مشرکین و اهل فسق و فجور و گناه و عصیان و مانند آن نداشته باشیم، کار بزرگی است. همین قدر که افکارمان شباهت به اهل بت و بت‌پرستی و اهل هوی و هوس و مانند آن نداشته باشد، قدم بزرگی است. ظاهر و زبان‌مان شباهت به اولیای خدا داشته باشد. یعنی این‌که اولیای خدا بر زبان‌شان ذکر و یاد خداست، ما هم تشبه به آن‌ها داشته باشیم. و بعد هم باطن و باطن باطن و ... کانال طهور @sharabetahour