گاهی گر از ملال محبت برانمت دوری چنان مکن که به شیون بخوانمت   چون آه من به راه کدورت مرو که اشک پیک شفاعتی است که از پی دوانمت   تو گوهر سرشکی و دردانه صفا مژگان فشانمت که به دامن نشانمت   سرو بلند من که به دادم نمی‌رسی دستم اگر رسد به خدا می‌رسانمت   پیوند جان جدا شدنی نیست ماه من تن نیستی که جان دهم و وارهانمت   ماتم‌سرای عشق به آتش چه می‌کشی فردا به خاک سوختگان می‌کشانمت   تو ترک آبخورد محبت نمی‌کنی اینقدر بی‌حقوق هم ای دل ندانمت   ای غنچه گلی که لب از خنده بسته‌ای بازآ که چون صبا به دمی بشکفانمت   یک شب به رغم صبح به زندان من بتاب تا من به رغم شمع سر و جان فشانمت   چوپان دشت عشقم و نای غزل به لب دارم غزال چشم سیه می‌چرانمت   لبخند کن معاوضه با جان شهریار تا من به شوق این دهم و آن ستانمت #شهریار #دکلمه خانم شفا مرادخانی 🖊📚"آن" (فرهنگ، هنر، ادبیات) @shekardast