شهداءومهدویت
ابوالفضل هم صفحه گوشی اش را میبندد. نگاهی به دفتر میاندازد و میگوید: واقعا ممنونم مامان. -بابت چی؟با چشمانی لبریز از ذوق به بشری نگاه میکند: بابت این که بشری رو هم نوشتی. صورت بشری زیر نگاه ابوالفضل گل میاندازد. لب میگزد و با چشم و ابرو اشاره میکند که یعنی جلوی بقیه زشت است این حرفها. ابوالفضل اما زده است کانال عاشقانه و بیتوجه به رنگ به رنگ شدن بشری، نگاهش میکند. این بشرایی که من نوشته ام، همه جا جسور و شجاع است و فقط به ابوالفضل که میرسد اینطور خجالتی میشود؛ مثل دختر چهارده ساله. حاج حسین میگوید: اگه واقعاً میخوای تشکر کنی، برو از خدا تشکر کن که مامان رو خلق کرد و ماها رو گذاشت توی مغزش! حورا بالای سرمان میایستد و روی دفتر خم میشود: ولی من از دستت دلخورم یکم. زیاد اذیتم کردی. عباس هم همراهی میکند: من رو هم همینطور. بلائی نموند که سرم نیاورده باشی. با چشمان گرد نگاهشان میکنم. رمان عباس را که هنوز ننوشته ام؛ اما حورا حق دارد بابت زندگی سختی که داشته، الان حسابی از دستم شاکی باشد. نمیدانم چه بگویم. عباس میخندد: اشکال نداره. همین که عاقبت به خیر شدیم بخشیدیمت. نورا یکباره میآید و کاسه کوزه بحثمان را بهم میریزد: خب این حرفا رو ول کنین. بگین باید با بهزاد چکار کنیم؟ دوباره نگاهها برمیگردد به سمت من. از این که همه از من راه حل بخواهند و نگاهها به دهان من باشد استرس میگیرم. من که عقل کل نیستم! چند ثانیه فکر میکنم و بالاخره زبان میچرخانم: نمیدونم باید چکار کنیم؛ اما میدونم که نمیشه تا ابد اینجا بمونم. -یعنی باید باهاش روبه رو بشی؟ این را اریحا میگوید. حاج حسین خیره است به نقطه‌ای نامعلوم و دارد بلند فکر میکند: نمیشه یه شبه نابودش کنی؛ زمان میبره. اما باید مهارش کنی. نباید بذاری بهت غلبه کنه. ☘ 💐☘ 💐💐☘ 💐💐💐☘ 💐💐💐💐☘ ➥ @shohada_vamahdawiat                 
393 مشاهده