در مصیبت و مظلومیت شیخ شهید میگریستند!
مرحوم آیت الله العظمی حاج شیخ لطف الله صافی گلپایگانی به مرحوم آیت الله العظمی شهید حاج شیخ فضل الله نوری علاقه وافری داشتند.
بسیار زیاد به مقبره شیخ شهید مشرّف میشدند؛ تا میتوانستند دیگران را هم به زیارت آنجا سفارش میکردند؛ از اینکه صندوقچه روی مقبره او را برداشتهاند، خیلی ناراحت بودند.
خاطرات زیادی از رابطه صمیمی مرحوم والدشان با شیخ نقل میکردند و میفرمودند:
آنقدر علاقه بین آقای والدشان و حاج شیخ زیاد بود که ایشان از سنگینیِ غمِ شهادت این مرد الهی، دیگر تهران نماندند.
باز میفرمودند:
والد بزرگوارم هر وقت قم مشرّف میشدند، نمازهای عشاءشان را در حجره مقبره حاج شیخ فضل الله اعلی الله مقامه میخواندند.
خاطرم هست در همین سالهای آخر حیاتِ مبارکِ مرحوم آقا، کتاب «سرّ دار» که نوشته یکی از نوادگان شیخ شهید است را خدمتشان تقدیم کردم. تورّقی فرمودند؛ به قسمت روز شهادت که رسیدند، توقّف کردند. فرمودند تا برایشان بخوانم. حقیر میخواندم و ایشان بلند بلند میگریستند و به پیشانی میزدند.
دو سه روز بعد هم همینطور بود؛ کتاب «سرّ دار» روی میزشان و عصرها روضه شهادت حاج شیخ و گریستن شیخ الفقهاء بر مظلومیت آن مجتهد مجاهد و فدایی دین. رضوان الله تعالی علیهما
سیره فرزانگان، عبدالحسن بزرگمهرنیا، نشر سامان دانش، به نقل از:
محضر آفتاب- نکوداشت مرجع عالیقدر شیعه حضرت آیت الله العظمی حاج آقا لطف الله صافی گلپایگانی- محسن اکبری شاهرودی.
https://eitaa.com/sirefarzanegan