🔻قريب به یک دهه از عمرم را صرف مطالعه و مبارزه با این غده سرطانیِ کودک‌کش کرده‌ام؛ نه در دل کتابخانه، بلکه در میدان. یادم می‌آید روزی که در مقطع کارشناسی ارشد، امتحانی داشتیم با عنوان «تاریخ جنگ‌های اعراب و اسرائیل». من در حال حرکت از فرودگاه دمشق به‌سمت زینبیه بودم و از طریق اسکایپ امتحان می‌دادم که ناگهان دشمن، ساختمان شیشه‌ای را بمباران کرد. استاد پرسید: این صدا چه بود؟ پاسخ دادم: جواب یکی از سؤالات امتحان! در پیشگاه خدا و همه‌ی شهیدان، گواهی می‌دهم آنچه امروز می‌گویم، نه از روی احساسات یا تعصب، بلکه نتیجه‌ی سال‌ها مطالعه‌ی دقیق، و شناخت رفتار دشمن و زیستن در متن میدان است. هیچ‌گاه کلامی بر زبان نیاوردم مگر آنکه به درستی و حقیقتش ایمان داشتم. با تمام وجود تأکید می‌کنم: دشمن در این جنگ، به اهداف خود نرسید. هدف اصلی آنان، سرنگونی دولت – ملت ایران بود، نه صرفاً وارد آوردن خسارت یا جنگ روانی. حذف توان بازدارنده‌ی جمهوری اسلامی نیز در دستور کار بود. اما در نهایت، این ایران بود که دشمن را وادار به پذیرش آتش‌بس کرد. نمى گویم آسیبی ندیدیم یا خطر کاملاً رفع شده؛اما ما به شکلی متوازن، به دشمن ضربه زدیم – جز در مسئله‌ی ترور فرماندهان که هنوز جای جبران دارد. ما به اهدافی دست یافتیم و نقاط ضعف مهمی را شناسایی کردیم.و این آتش‌بس، نه در «صورت» همانند لبنان است (چرا که قطعنامه‌ای از سوی شورای امنیت صادر شده)،و نه در «سیرت»؛ چرا که ما با چنددستگی داخلی مواجه نیستیم. @hossein_pak69🔻