در مورد حواشی جدید مربوط به آقای #رائفی_پور جریان از اینجا شروع شد که ایشان مدعی می شود که اهل بیت (ع) شوخی هایی دارند که قابل ذکر در مجالس عمومی نیست. به عنوان نمونه بدون ذکر نام کتاب، به کتاب و روایتی از امام علی(ع) اشاره می کنند. 🔸 منظور ایشان، کتاب زهر الربیع نوشته مرحوم سید نعمت الله جزائری از علمای قرن دوازدهم است. 🔸 #اصل_حرف و جان کلام در نقد، این است که همه ما در امری که تخصص نداریم، نباید ورود کنیم، به ویژه امور تخصصی دینی. 🔸 ظاهرا بارها این مطلب به برادر بزرگوار آقای رائفی پور هم گفته شده است. 🔸 هر چه مخاطب بیشتر (تریبون بزرگ تر) باشد، مراقبت در کلام و شیوه سخن گفتن هم باید بیشتر باشد... 🔸 همه در نقد کردن باید منصف باشیم. در این قضیه، هر چه قدر که برخی نقد های تند و تیز به ایشان به دور از #انصاف بود، متهم کردن منتقدین، به انگلیسی و‌ حجتیه ای بودن و سواد رسانه ای نداشتن و بد فهم بودن هم به دور از انصاف است. 🔸 اینکه در واکنش به نقدهای درست _ ولو متأسفانه به طرز عجیبی تند و‌ تیز _ گفته می شود که «تنها چیزی که ما را تسکین می دهد این است که این حرف ها به خاطر غیرت داشتن نسبت به امام علی (ع) است» یعنی متأسفانه متوجه اشکال نشده اند و یا نپذیرفته اند... 🔸 اینکه به هنگام مواجهه با نقد، به شکل نادرست و بی ربط، پای رهبری را به میان بکشیم هم بی انصافی است. رهبری فقط اسم این کتاب را ذکر کرده اند آن هم به جهت بحث خشک‌ نبودن و اهل مزاح بودن طلاب. آیا اسم آوردن از یک کتاب به این معنا است که همه مطالب کتاب را قبول دارند؟ ✅ در نقد علمی به فرمایشات آقای رائفی پور، لطفا به نکات زیر توجه بفرمایید: با مطالعه این نکات، متوجه خواهید شد که چرا گفته می شود نباید غیر متخصص، در مسائل تخصصی دینی ورود کند: 1⃣ ایشان به تبعیت از فرمایش رهبری، صاحب کتاب زهر الربیع را اخباری و متصلب می نامد اما ظاهرا نمی دانند که اخباری گری به معنای سخت گیری در قبول روایت نیست! اتفاقا در دوره مرحوم سید جزائری، هرچه شدت اخباری گریِ یک فرد بیشتر باشد یعنی نسبت به مبانی رجال و درایه و قبول حدیث، کم اعتنا تر است. اخباری گری بیشتر = آسان گیری بیشتر در قبول روایت نمونه اش هم همین کتاب زهر الربیع هست که از جهت اعتبار، دارای اتقان و اعتبار بسیار کمی است. 2⃣ فقط معصوم‌ است که هیچ اشتباهی ندارد. بنابراین یک عالمی اگر چه خیلی بزرگ هم باشد به این معنا نیست که لزوما کتابش و افکارش هم بی اشتباه است! 3⃣ فرمایش آقای رائفی پور طوری است که گویا #شوخی_های_جنسی متعددی در کلام حضرات اهل بیت(ع) بوده است. این شوخی های متعدد جنسی و غیر قابل ذکر کجاست!؟ دو سه نمونه بفرمایند ما هم بدانیم!! چرا نسبت به آل الله(ع) آن هم پشت تریبون، دقیق حرف نمی زنیم!؟ 4⃣ روایت مورد اشاره ایشان که در کتاب زهر الربیع بدون هیچ سند و‌ منبعی آمده است، روایتی است که بنده آن را در هیچ منبع معتبر شیعیِ دست اول که پیش کش، حتی در هیچ منبع شیعی قبل از قرن دهم! هم پیدا نکردم. و فقط آن را در یک‌ کتاب اهل سنت آن هم قرن نهم! پیدا کردم...🤦‍♂ در نتیجه این روایت هیچ اعتباری ندارد... 5⃣ آقای رائفی پور در واکنش به نقدها باز هم با ورودی غیر کارشناسانه، حرف از قاعده «تسامح در ادله سنن» به میان می آورند! و با قیاسی عجیب که نشان از کم‌ اطلاعی است، می گویند حالا که در مستحبات تسامح می شود در فکاهیات تسامح نشود!؟ (نقل به مضمون) اولا همان طور که خودشان هم گفتند پذیرش این قاعده در مورد خود مستحبات و‌ مکروهات اختلافی است. ثانیا در عمومیت این قاعده نسبت به موضوعات دیگری مثل حکایات، قصه ها، مواعظ، مصائب اهل بیت(ع) و ... اختلاف بسیار بیشتری هست. ثالثا این قاعده در جایی است که آثار و قرائن کذب و‌ جعل در روایت نباشد. 👈بنابراین این قاعده در مورد این روایت هم جاری نیست. ✅ باز می گردم به اصل و‌ جان کلام: همه ما باید سعی کنیم در مسائلی که تخصص نداریم، ورود نکنیم. توقع ما از برادر بزرگوار آقای رائفی پور هم همین است و لا غیر. ✅مشفقانه به ایشان عرض می کنم که گرچه بی انصافی هایی نسبت به ایشان بوده و هست، اما اصل #اشتباه از جانب ایشان محرز است. بنابراین بهتر است ضمن عذرخواهی و استغفار، در مسائل تخصصی ورود نکنند. یاعلی💐 #طلبه_ای_در_قم محمد صالح مشفقی پور