💢چه صدای آشنایی! صدایی از جنس حرف‌های همیشگی‌مان، حرف‌هایی که بارها گفتیم و هربار سه سرنوشت محتوم بیشتر نداشت: یا شنیده نشد یا برچسب خورد و رد شد یا در بهترین حالت شنیده شد و تواصی به صبر شد. مادران ایران زمین! شیرزنان ایرانی! به‌راستی تا کی از موضع ستم‌دیدگی و بیچارگی سخن بگوییم؟ این همه سال این موضع را آزمودیم و نتیجه نیافتیم. این همه سال از رنج‌ها و غم‌هامان از دست و پای دراز ساختارهای ظالمانه غربی و شرقی در زندگی‌های شخصی‌مان نالیدیم و راه به هیچ‌جا نبردیم. آیا وقت آن نشده است زن مسلمان ایرانی نشان دهد دنباله این دردودل‌هایش طرحی ایجابی متکی به ایده انقلاب اسلامی دارد؟ حداقل در عرصه گفت‌وگو و استخدام واژگان و فرمِ بیان، از طرحمان برای فردا سخن بگوییم! مادران و بانوان بی‌پناه و دست خالی! وقتی دغدغه رهایی موهای دخترانمان زیر آسمان آبی را بدون اتصال به هیچ غایت والاتری بیان کنیم، باید مطمئن باشیم پاسخ خواهیم شنید: تحمل کن خواهرم این‌ها جهاد است، ثواب دارد. کما اینکه در همه این‌ سال‌ها چنین شنیدیم. در ایران اسلامی، بانوان دغدغه‌مند در حوزه معماری و طراحی شهری کم نداریم که آن‌ها هم در پی طراحی شهری برای به زیستن زن مسلمان با همه اقتضائاتش هستند، اما روی سخنم با عموم زنان است. همه کسانی که درد کشیده‌اند و سختی زندگی مومنانه در ساختارهای غیرمومنانه را چشیده‌اند. صدای ما اولا باید به هم بپیوندد تا در گوش جهان بپیچد و ثانیا باید انقلابی و پیشرو شود و از موضع فلاکت‌زدگی رها شود تا تواصی به سکوت و تحمل نشود و حرکتی در محیط ایجاد کند. طرح فردا را ما باید بزنیم، ما معماران ایران جدید. ➡️@Safoora_AminJavaheri