♦️دومينوي حیات جای همه، تو زنده بمان حیات و زنده ماندن، دومينويي شده که از فردی به فرد دیگر انتقال می یابد. و قیمتی بودن ان را به رخ می کشد. مانند صف طولانی شهدا، که اب را به دیگری می سپارند تا زنده بماند، و خود شهید می شوند. با این اب حیات اما چه میکنیم؟ این روزها به انچه دارم، زیاد می اندیشم. تا انگیزشی یابم که به شکرانه اش، غنيمتي بودن حیات يادم ماند. و زیاد می پرسم که در مقابل اين نعمت، چه کنم؟ در يکي از مسابقات دانشجويي، دانشگاه برای ما سنگ تمام گذاشته بود و کلی تجهیزات گرانقیمت، به سفارش مربی تهيه کرده بود، انقدر که حس می کردم حتما باید مدال بیاورم:) براي انکه انگيزه ي خودم را بالا نگه دارم، دائم انها را مرور مي کردم. در بازی اول به حریف سختی خوردم از لحاظ تکنیک، که البته همان فرد، مقام اول مسابقات را کسب کرد و بازی دوم را هم به حوصله و صبر حریف باختم. انچنان در هر رالی، بازی می کرد که انگار همان، بازی اخر زندگیش است. انقدر که حاضر بودم امتیازم را واگذار کنم و رالی دیگری را اغاز کنم. بازی ها دو حذفی بود. بعد از باخت، ساعت زیادی را در محوطه ی دانشگاه صنعتی اصفهان راه رفتم و به باختهایم فکر کردم. شاید نزدیک به چهار ساعت. در ورزش حرفه ای، چیزی سخت تر از باخت در میدان ورزشی نیست. نمی دانم چرا؟ ولی انگار تمام هویت انسان زیر سوال می رود و روح بسیار اسیب پذیر می شود. برای همین حضور روانشناس یا مربی کاربلد روح و روان، خیلی در کنار بازیکنها مهم است. در مسابقات دونفره، تاکتیک جدی نداشتیم، ولی تلاش کردیم از ناهماهنگی و ضعفهای حریفان استفاده کنیم، و نقاط روحی خودمان را قوی کنیم. مثلا بازی انفرادی که به خاطر کم حوصلگی ام، به رقیبی صبور باختم، ولی در دوبل، بر این رقیب غلبه کرديم. در اصل مهمترین نقطه ی قوت ما هماهنگی خیلی خوب، تکیه بر نقاط قوت هم، و پر کردن ضعفها با قوت دیگری بود. اين یکی از زیباترین پیروزيهایم بود. چون در نهایت فکر و تدبیر، هماهنگی، شجاعت و البته به تنهایی (بدون مربی) ان را بردیم. /سین @Sorayya_ir