📚 ﷽ 📚 🔹"بنده"، بدونِ تدبیر و خواست است؛ اگر هم دعا می کند، یا دعاهای مٲٹور و کلّی ـ مٹلِ فرجِ حضرت (عج) و دعاهای قرآن ـ را می‌خوانَد یا نیازِ بالفعلِ خود را می‌خواهد، آن‌که اکنون به آن محتاج شده است می‌خواهد. 🔹رضای او به رضای پروردگار است؛ به خداوند یاد نمی‌دهد که چه چیز را نیاز دارد (بسیاری از نیازهای "من"، وَهمانی است)، خود را به‌دستِ خدا می‌سپارد. 🔹بنده، خود را محورِ دعاهایش قرار نمی‌دهد؛ برای مریض‌های اسلام دعا می‌کند، توفیق برای همهٔ مسلمین می‌خواهد؛ حداقل، به صیغهٔ جمع دعا می‌کند. 🔹خیلی‌ها تصوّری که از خداوند دارند این است که خدا بندهٔ آن هاست؛ آن‌ها هرچه خواستند دعا می‌کنند و خدا باید بدهد! در این تصوّرِ نادرست، درواقع جای خدا و بنده عوض شده است. خداوند جز آن‌چه نیازِ واقعیِ بنده است را نمی‌دهد. باید متوجّه باشیم که دعا ابرازِ بندگی و خاکساری است نه ابرازِ خدایی. 🔹باید دعاهای مٱٹور ـ چون خمسه‌عَشَر، ابوحمزه، شعبانیه، صباح و ... ــ را خواند. باید خود را روی سیرهٔ معصوم (ع) انداخت. چه می‌دانیم آن‌چه را که می‌خواهیم برای ما خوب است یا نه؟ @sulookmanavi