در خرداد ۱۳۴۲ که کشتار بزرگ تهران و برخی شهرهای دیگر اتفاق افتاده بود... من در بیرجند بودم. رفتن من به آن شهر و در آن هنگام، با هدف افشاگری و رسواسازی رژیم حاکم، بویژه هتک حرمت علما و روحانیون در مدرسه فیضیه قم... صورت گرفت. من بیرجند را از این جهت انتخاب کردم که این شهر دژ " امیر اسدالله علم" بود... روز هفتم محرم فرا رسید؛ و این همان روز موعودی بود که امام خمینی توصیه کرده بود... حوادث روز دوم را شرح دادم، مردم به گریه افتادند و شور عظیمی بر مجلس حاکم شد. سپس طبق معمول همیشگی، منبر را با ذکر مصیبت حسین بن علی به پایان رساندم. اما گریستن مردم بر امام حسین، از گریه آنها بر ذکر مصیبت فیضیه بیشتر نبود. #کتاب_خون_دلی_که‌لعل_شد #کتاب_پیش_نیاز #فصل_هفتم @t_manzome_f_r مجموعه تبیین منظومه فکری رهبری