🔰
تقابل فکری امام با جریانات مخالف در حوزه علمیه
✍️ جواد موگویی
🔸امام در منشور روحانیت در ارزیابی رویایی استکبار با حوزههای علمیه و روحانیت معتقد است که:
استکبار وقتی که از نابودی مطلق روحانیت و حوزهها مأیوس شد، دو. راه برای ضربه زدن انتخاب نمود؛ یکی ارعاب و زور، و دیگری راه خدعه و نفوذ در قرن معاصر. وقتی ارعاب و تهدید چندان کارگر نشد، راههای نفوذ تقویت گردید.
🔹از منظر امام اولین و مهمترین حرکت، «القا شعار جدایی دین از سیاست» است که متاسفانه این حربه تا اندازهای کارگر شده است، تا جایی که دخالت در سیاست، دون شان فقیه است و ورود در معرکه سیاسیون، تهمت وابستگی به اجانب را به همراه میآورد.
🔸امام در ادامه از جریاناتی در حوزه با تعابیر «روحانیت ناآگاه و آگاه وابسته» نام میبرد که در طول مبارزه به ایشان تهمت بیدینی و وابستگی به اجانب میزدند.
🔹به گفته امام، تحجر و واپسگرایی فکری در نزد برخی ساکنان حوزه علمیه م تا آنجا پیش رفت که یادگرفتن زبان خارجی، کفر بود و فلسفه و عرفان، گناه و شرک به شمار میرفت. این مخالفتها نه با مخالفتهای شخصی با امام، بلکه مخالفت با اندیشههای ناب اسلامی بود که به تعطیلی بخشی از دین یعنی بخش اجتماعی و سیاسی منجر میشد.
📚 خون دل، کنکاش تاریخی نامه منشور روحانیت، ص 203 - 205
⚜️
@taammolat74