✔️ [ادامه...] 🔸برای من شگفتناکی زندگی در«تناقض میان رنج و خوشبختی» است. بودن و شدن آدمی از درون تجربه های سخت و دردناک بیرون می آید. وقتی به زندگی ام نگاه می کنم، می بینم تقریبا همه بودن ها و شدن هایم حاصل درگیری ها و لحظه های دشوار زندگی هستند و لحظه های هیجانی و لذت بخش، اگرچه لازمه زندگی اند اما «لحظه های مصرفی » اند. چیزی شبیه کالای مصرفی. این لحظه های مصرفی، پاسخ به نیازهای زندگی اند اما فقط زیستن و بقا را ممکن می سازند. 🔹جورج زیمل، جامعه شناسی که بیش از همه کلاسیک ها دوستش دارم، «زندگی» (life) و «بیش تر از زندگی» (more than life) را از هم جدا می کند. نوشیدن، خوردن، بهداشت، سکس، تنفس کردن، امنیت و سکونت، همه و همه، «زندگی» هستند. اما انسان ها برای بودن و شدن انسانی شان به «بیش تر از زندگی» نیاز دارند. 🔸کیفیت زندگی، تقلا و جستجوی چیزی «بیش تر از زندگی» است. عشق، صلح، زیباشناسی، دگردوستی، اندیشیدن، خلاقیت، بزرگ منشی و خودتحقق بخشی، اینها و بسیاری دیگر از کیفیت ها، «بیش تر از زندگی» هستند. این کیفیت ها، بودن و شدن ما را می سازند. اما قسمت سخت ماجرا در این است که این کیفیت ها، خریدنی و جعل کردنی نیستند و در نتیجه رنج کشیدن و ملالت ها ساخته و پرداخته می شوند. از این رو، هر کس به اندازه رنج هایش، «بیش تر از زندگی» را تجربه می کند. 🔹 رنج ها و مرارت ها، «لحظه های مولد» زندگی اند. در این لحظه ها، کیفیت ها ساخته و پرداخته می شوند. در لحظه های رنج، ما ناگزیر می شویم از اندیشیدن، آفریدن، و درک کردن و لمسیدن هستی و زندگی. لحظه های رنج ما را عارف می کند و آگاه و هشیار می سازد. لحظه های رنج، تنها می شویم و لایه ها پنهان و سطوح ناخودآگاه تر خویش را کمی آگاه تر لمس می کنیم. لحظه های رنج ما را از نو می آفرینند. 💢ما ساخته دست رنج ها هستیم، همان طور که رنج ها هم ساخته دست ما هستند. خوشبختی را اگر حس پایدار و ماندگار رضایت از زندگی معنا کنیم، و نه هیجان ها و لذت های گذرا، رنج ها ما را خوشبخت می کنند. ⚜️ @Taammolat74