🔸 سیستم‌های نئولیبرالیستی علاوه بر هم‌راستایی با منافع طبقات حاکم و هم‌چنین فربه‌تر شدن ساختار اقتصادی که تمام همّ و غم خودش را به کشیدن شیره‌ی جان طبقات فرودست گذاشته است منجر به از دست رفتن هویت مشترک میان فرودستان می‌شود. 🔹 چراکه مسئله برسر امکان حیات است و راضی شدن به حداقل‌های این امکان هم فرودستان را از اتحاد علیه جریان ستم در سازوکار نئولیبرالیستی دور می‌کند و هم اینکه پیکان جنگ و نزاع را برای برخورداری از حداقل‌ها به سمت مناسبات درون طبقاتی می‌کشاند. 🔸پس هم جیب سیستم پرپول‌تر شده و دستاوردهای مدیریت درآمدزا عیان‌تر می‌شود که چگونه از هر امکان اجتماعی و عمومی در هرشرایطی بدون درنظر گرفتن نقش و جایگاه نهادهای حکومتی در خدمات‌رسانی سود بیشتری به دست آید و دراینجا نقش مسئولیت اجتماعی و حمایتی به سازوکار مدیریت و سودآوری اقتصادی تبدیل می‌شود، و هم فرودست که درسازوکار نئولیبرالیستی در نقش «دیگری» است که چرخ‌دنده‌های سیستم اقتصادی و اجتماعی باید با شیره‌ی جان او روغن کاری شود اینبار درون طبقه و قشر خودش با یک «دیگری» مواجه شود که هر امکان نزاع برون طبقاتی را در همان سطح نزاع فرودست با فرودست متوقف کند. 🔸اینگونه یک فرادست در جهان فرودستان ایجاد می‌شود که درنهایت آن فرادست خارج از این جهان و در دل اجتماع، خودش فرودست است. این سازوکار ایدئولوژیک-نئولیبرال اساساً با بازتولید فرادست و فرودست به حیات خودش ادامه می‌دهد. 🔹 پس اختصاص صندلی‌های اتوبوس‌های شهری که قطعا اقشار کم‌درآمد از این ناوگان حمل و نقل استفاده می‌کنند به افرادی که در میان فرودستان امکان خرید صندلی را دارند تنها یک حربه‌ی اقتصادی برای پرکردن جیب بی سرو ته نظام مدیریت شهری نیست. بلکه کارکردی سیاسی در راستای حیات ایدئولوژیک-نئولیبرالیستی‌ای دارد که اساساً مبتنی بر حکومت فرادستان است. ⚜ @lotfi74