🔸هنگامی که توماس ‌هابز مدعی شد که در طبیعت، قبل ازاین که اقتدار به وجود آید تا ما را کنترل کند، ما درگیرجنگ همه علیه همه بودیم، چندان هم به خطا نرفته بود. 🔹ما، مثل زنبورهایی پستاندار، ازابتدا موجودات اجتماعی بودیم که کاملاً به‌هم اتکا داشتیم. انسان‌های اولیه یا انسان‌تباران شرق آفریقا یک شب هم به‌تنهایی دوام نمی آوردند. ما بیش از سایرگونه‌ها درارتباط با هم شکل گرفتیم. دوره‌ای که بدان وارد می‌شویم که جدا از هم به سر می‌بریم احتمالاً هیچ گاه در گذشته وجود نداشته است. 🔸سه ماه پیش خواندیم که تنهایی در میان جوانان به اپیدمی تبدیل شده است. حالا متوجه می‌شویم که به همان میزان هم دامن‌گیرافراد مسن تر است. یک پژوهش «ایندیپندنت ایج» نشان می‌دهد که تنهایی حاد در انگلستان زندگی 700 هزار مرد و1.1 میلیون زن بالای 50 سال را تباه کرده و با سرعتی شگفت‌آور در حال افزایش است. 🔹احتمالاً بیماری ابولا (Ebola) تاکنون به‌اندازه‌ی بیماری تنهایی مردم را از پای درنیاورده است. براساس این پژوهش انزوای اجتماعی درحد کشیدن 15 نخ سیگار در روز در بروز مرگ زودرس مؤثراست: تنهایی، دو برابر مرگبارتر از بیماری چاقی مفرط است. 🔸وقتی روابط قطع می‌شود، زوال عقل، فشار خون بالا، اعتیاد به الکل و سوانح، افسردگی، پارانویا، اضطراب، خودکشی وهمه‌ی پدیده‌‌های مشابه رواج بیش‌تری می‌یابند. ما به‌تنهایی کاری نمی‌توانیم بکنیم. 🔹بله کارخانه‌های تولیدی تعطیل شده‌اند، مردم به جای اتوبوس با اتومبیل شخصی مسافرت می‌کنند، یوتیوب جای سینما را گرفته است. اما این تغییرات به‌تنهایی نمی‌توانند سرعت فروپاشی اجتماعی ما را بیان کند. نوعی جهان‌بینی هیچ‌انگاریِ زندگی (واحساس بیهودگی)، انزوای اجتماعی ما را به همراه این تغییرات ساختاری تقویت و ستایش می‌کند. 🔸جنگ همه علیه همه، به عبارت دیگر رقابت وفردگرایی، مذهب زمانه‌ی ماست که اسطوره‌ی مبارزین تنها، شرکت‌های تک‌نفره، سلف استارترها و مردان و زنان خودساخته آن را توجیه می‌کند. 🔸 برای اجتماعی‌ترین (گونه‌ی) مخلوقات که بدون عشق نمی‌توانند سعادتمند شوند به جز فردگرایی قهرمانانه دیگر چیزی به نام اجتماع وجود ندارد. آن‌چه مطرح است برنده شدن است. آن‌چه می‌ماند خسارت‌های فرعی است.✅ ✔️ این مطلب ادامه دارد... ⚜ @taammolat74