⬅️ ادامه... 🔰امریکنیسم در نسبت هنرمند و جشنواره 🔸جشن ها زنده داشت و تکرار یادی ازلی و ابدی هستند و با فراخوانی امر جاوادانه بر زمین، می خواهند لحظاتی را در قرب بی زمانی رخداد تکرار شونده ی جشن سکنا گزینند. جشن ها زنده داشت «معانی» و «بنیادها» هستند و با آوردن نام شان و بزرگداشتشان، حضور منقادکننده آنها انسان و جهان او را فرا می گیرد؛ جشن پیشاپیش طرحی سیاسی دارد. طرحی که کاری و حرکتی را در هستی بنا می کند و بنیان میگذارد. 🔹جشن، همان چیزی است که امکان دیدار آدمی با بنیاد را فراهم میسازد. وقتی جشنی برپا میشود، خود را به مثابه مرکز و نقطه کانونی نسبت هایی که در جهان وجود دارند، پدیدار می سازد. حضور یا عدم حضور در جشن، هر دو به یک میزان، طرحی از سیاست را نمودار می کنند و قدرت امریکنیسم به سبب بی مرزیش، آن است که هر حرکت واگرایانه از ماهیت خود و هر خروج از خود را وارد ساحت بی مرزی و جهان وطنی می کند. 🔸جهان وطن یا آنکه برای خودش، نسبتش با بنیاد و معنای موقف مکانی و زمانی اش مشخص نیست، پیشاپیش در ساحت بی مرزی قرار گرفه است و از فعل یا بی فعلی او، طرحی سیاسی در عالم افکنده می شود. طرحی که امریکنیسم امکان ان را محقق داشته است. این بی مرزی در وضعی جهان وطنانه و یا «خانگی» و «بهداشتی»/پست مدرن، نسبت به سنت، سنتی در مقام یک تصویر ایستا و مرده و نه سیال و پویا، تبدیل می شود. 🔹اقبال به جشنواره فجر و زنده داشت «سیمرغ» تنها در چنین وضعیتی برای هنرمند دوران مدرن ممکن می گردد؛ سیمرغ در وضعیت موزه‌ای، همان امریکنیسم است اما اگر طرحی از شدن و حرکت افکنده باشد، به معنای خروج از وضعیت بی مرزی امریکنیسم است. حرکت از جایی به جایی است و مکان با حرکت است که معنا می یابد. ادبار از جشنواره فجر و اقبال به اسکار در باطن خود معنایی دارد؛ این ادبار حامل تحذیری است؛ معنابخشی و ماهیت جشن، در جمع آورندگی و طرح وحدتی است که در ذات خویش دارد و ادبار برخی هنرمندان هر چند اندک و کوچک باشد، خطری را برای جشن در انداخته است. 🔸اما نجات همواره در خطر است که رخ گشوده می دارد. ادبار از جشن حامل بشارتی نیز هست؛ ادبار و اقبال به جشن، نشان می دهد که جشن همچنان زنده است و در باطن آن، شدنی در کار است. زخم ها و ناله های جشنواره بشارت زنده بودن آن را می دهد. #جشنواره_فجر #اسکار #امریکنیسم ⚜️ @taammolat74