🔰 گام نخست در حل مسأله ✍ داود مهدوی زادگان 🔺 دوستی از من پرسید که راهبرد عملی در مساله اغتشاشات چیست. به نظرم آمد که اگر هر کسی حقیقتاً راه حل مساله را در آشوب و اغتشاش نمی داند، راهبرد اولیه در محکوم کردن آن است. بدون این کار، باب گفتگو انتقادی مفتوح نمی شود. بعد مشاهده این همه وحشی گری و خشونت و اعمال ضد دینی و غیر انسانی، راهی جز نفی و محکوم کردن آن نیست. آیا باز هم کسی هست که سکوت اختیار کند؟ حتی آن کسانی که خود را معترض می دانند، آنها نیز نمی توانند از محکوم کردن خشونت و اغتشاش طفره بروند بلکه آنها باید در محکوم کردن خشونت خیابانی بر دیگران سبقت بجویند. چون اغتشاش گران حق اعتراض را از معترضان گرفتند. معترضان می توانستند به صورت مسالمت آمیز اعتراض خود را به حاکمیت اعلام کنند ولی آشوب طلبان مانع اینکار شدند. 🔺پس، حق اعتراض مجوزی برای سکوت و محکوم نکردن فجایع اغتشاشگران نمی شود. اینکه فرد یا جریانی بعد گذشت چند روز همچنان ساکت و بی صدا مانده اند، به معنای هم داستانی و هم راستا بودن با اغتشاشگران است. سکوت معترضان معنایی غیر از این ندارد. به همین خاطر است که می گوییم راهبرد عملی در گام اول برای حل مساله ویرانگر آشوب، محکوم کردن آن است. آنچنانکه ولی فقیه در سخنرانی شان بر همین نکته تاکید ورزیدند: " در اول کار برخی خواص بدون تحقیق و احتمالاً ناشی از دلسوزی، اطلاعیه و بیانیه دادند و اظهار نظر کردند. برخی از آنها اتهام را به سمت سازمان انتظامی‌بردند و برخی هم مجموعه نظام را متهم کردند اکنون که دیدند قضیه چیست و نتیجه حرف‌های آنان با برنامه‌ریزی دشمن چه اتفاقاتی را در خیابانها رقم زده است، باید کار خود را جبران و صریحاً اعلام کنند با آنچه اتفاق افتاده و با برنامه دشمن خارجی، مخالفند" ( بیانات: 11/ 7/ 1401 ) @mahdavizadegan