♨️خواندنی👌 🔅ونورِه؛ و نور او🔅 «نور» روشنایی پراکنده‌ای است که به دیدن کمک می‌کند که به دو قسم تقسیم می‌شود: دنیوی و اُخروی. هرچیزی که خداوندِ صاحبِ نور خلق کرده، بهره‌ای از دو ویژگی اصلی نور: 1. خودش ظاهر است 2. دیگران را ظاهر و آشکار می‌کند؛ را دارد و از این جهت آیه و نشانه‌ای برای اوست، لیکن رسول خدا (ص) بزرگ‌ترین آیه، برترین نشانه و بالاترین مخلوقی است که ردای خلافتِ الهی به طور شایسته و کامل، بیش و پیش از هر چیزی زیبنده قامت رسای اوست و از نورانیتی ویژه و برتر از نورانیت عمومی موجودات برخوردار باشد؛ وگرنه این موجود، خلیفه‌ی آن مبدأ نخواهد بود. همین هماهنگی و سنخیّت اقتضا می‌کند که خلیفه رسول نور که خود خلیفه‌ی «نور السّموات و الأرض» است؛ نیز نور باشد. چنان که از امیرمؤمنان(ع) نقل کرده است: من و حضرت محمد از نور واحدی از نور خدا خلق شدیم»(بحار، ج۲۶، ص۳) 🔸پس نور به دو معنا به خدا اسناد داده شد که یکی مصداق رحمت عامّه و منشأ هستی و دیگری مصداق رحمت خاصّه و منشأ هدایت ویژه برای مؤمنان است. این دو معنا برای مظاهر آن نور مطلق نیز ثابت است؛ زیرا این ذوات قدسی در نظام تکوین، واسطه فیض الهی هستند و سایر موجودات از برکت وساطت آنها از نور وجود و نعمت هستی بهره‌مند می‌شوند و در نظام تشریع نیز افزون بر هدایت عمومی، به صورت ویژه‌ای مؤمنان را هدایت می‌کنند. 📚ادب‌فنای‌مقربان، ج۳ 👈 برای دیدن قسمت‌های قبلی کلیک کنید. 🌹به روشنای تبیین‌ بپیوندید.👇 •| ایــ💌ــتـــ‌° ‌ʖ ‌°ـــا |• •| روبیــ🎀ــک° ‌ʖ ‌°ـــا |•