در دوران غيبت، جمال ظاهر دنيا هر چه بيشتر و بهتر جلوه گر و دل فريب مي‌شود، اسباب معاصي و گناهان و لذائذ حيواني بيش از همه وقت فراهم و در دسترس عموم قرار مي‌گيرد، بساط لهو و لعب و غنا و خوانندگي و طرب همه جاگسترده مي‌شود زنها و مردها بيگانه با هم امتزاج و اختلاطهاي نامشروع و خلاف عفت و نجابت پيدا كنند، كسب‌هاي حرام متداول و رسمي و معاش اكثر مردم از راههاي حرام باشد و براي مؤمن ضربت شمشير از به دست آوردن يك درهم حلال آسان تر باشد ماديات و دنيا پرستي بر مردم غالب و مقامات و مناصب به دست كساني افتد كه به احكام خدا پايبند و ملتزم نباشند. زنان را در رتق و فتق امور عامه و كارهائي كه به عهده مردها است دخالت دهند، ربا و ميگساري و فروش شراب و قمار و بي عفتي و فحشاء علني گردد. اهل دين و امانت و ايمان، ذليل؛ و نابكاران و اراذل و بي دينان، به ظاهر عزيز گردند. امر به معرف و نهي از منكر ترك و عكس آن رايج شود. معروف را منكر و منكر را معروف شناسند، به معصيت و گناه و هم كاري با ستمگران افتخار نمايند امانت را غنيمت و صدقه را غرامت شمارند. شعائر و آداب اسلام را ترك و آداب و شعائر كفار را رسمي كنند. اهل حق خانه نشين و ناباكان و خدا نشناسان مصدر امور گردند. زنها با گستاخي تمام آداب و سنن اسلامي را ترك و به وضع دوران جاهليت برگردند. به واسطه تسلط و غلبه كفار و استبداد اشرار، آن چنان مؤمنان در فشار واقع و از آزادي محروم شوند كه كسي را جرأت آن نباشد كه نام خدا را ببرد مگر در پنهاني. شخص صبح كند در حالي كه در شمار مؤمنان و مسلمانان است و شب كند در حالي كه از اسلام بيرون رفته و كافر شده باشد.