یوسف آباد چند روزِ پیش از این، برای انجام یک کار اداری، همراه خانواده به یکی از شهرهای شمالی کشور رفته بودم. بعد از انجام کارم برای آب تنی به ساحل دریا رفتیم. در آنجا با یک مادربزرگ و نوه اش آشنا شدیم. این مادربزرگ و نوه عزیزش، پوشش مناسبی نداشتند. به اصطلاح، بد حجاب بودند. جالب اینکه وقتی همسرم می خواست در ساحلِ عمومی و نه محل مخصوص شنای خانم ها با جوراب، مقداری وارد آب شود، مادربزرگ که روی صندلی و در کنارِ نوه اش نشسته بود و پاهای برهنه اش را داخل آب گذاشته بود با تعجب و لحنی شیرین و کِش دار به همسرم گفت: با جوراب می ری؟! همین سخن مادربزرگ، زمینه آشنایی و دوستی همسرم با مادربزرگ و نوه اش را فرآهم ساخت. این سه نفر در طول مدتی که من به همراه پسرها داخل دریا شنا می کردیم به گفتگو نسشتند. از هر دری سخن گفته بودند. مادربزرگ، تک و تنها در خانه ای در محله یوسف آباد تهران و همین نوه اش در کرج زندگی می کند. تنها فرزند این مادربزرگ که مادرِ همین نوه باشد به آلمان مهاجرت کرده و در آنجا زندگی می کند. چیزی که برایم بیش از دیگر حرف ها درس آموز بود رفتار این نوه با مادربزرگش بود. نوه ی مادربزرگ به همراه شوهرش در شهر کرج زندگی می کند. جالب اینکه این نوه مهربان، هر روز _بدون #استثناء به تهران و محله یوسف آباد می رود تا به کارهای مادربزرگ رسیدگی کند. این نوه به گفته مادربزرگ پس از پخت و پز و انجام کارهای مادربزرگ به خانه خود در کرج باز می گردد. البته شوهر دانای این نوه نیز در این کارِ انسانی و خداپسندانه همسر خود را همراهی می کند. براستی خداوند چه بنده های مهربانی دارد. این خانم جوان اگر چه از لحاظ پوشش ظاهری، لباس مناسبی به تن نداشت و اصطلاحا بدحجاب بود اما آنچنان در آزمون احسان به والدین سربلند و موفق بود که بنده به خودم لرزیدم و گفتم: فلانی! وجدانا آیا تو نیز در رسیدگی به والدین خود اینگونه اهتمام خواهی داشت؟! واقعا مطمئن نیستم! آدم ها را نمی شود به ظاهرشان قضاوت کرد. این عکس را گرفتم چون می خواستم آن روز خوب از یادم نرود.