لقلقه شب‌گذشته در خدمت عالم‌ربّانی حاج آقای فاطمی‌نیا بودم. سخنان ارزنده‌ای فرمودند. خداروشکر مداد و کاغذی همراهم بود. باعجله عین عبارت‌های ایشان را یادداشت کردم. با حالتی متاثر‌گونه می‌فرمودند: الحمدلله خدا را شکر می‌کنم که می‌فهمم آدم نشده‌ام. ایشان در ادامه افزودند: در این روزگار از به‌کاربردن بعضی جمله‌ها ترس دارم. امروزه خیلی گفته می‌شود: تزکیه، مراقبه، محاسبه، تقوا، خودسازی. اما وقتی خوب نگاه می‌کنی می‌بینی گویندۀ این سخنان خودش گرفتار است. آدمِ ازخودراضی هست. تقوای لسان ندارد. مواظب زبانش نیست. این حرف‌ها فقط شعار شده! در حالی که این کلمات، کلمات بلند و بالایی است. ما بزرگانی را در همین قم دیدیم که وقتی این کلمات را می‌گفتند به‌خود می‌لرزیدند. ما آقای طباطبایی را دیدیم. حاج آقا حسین فاطمی را دیدیم. آقا سید حسین قاضی را دیدیم. اینها وقتی این کلمات را می‌گفتند جدّاً به‌خود می‌لرزیدند. ولی حالا این کلمات، مبتذل شده است. حتی بچه‌ها هم حالا یاد گرفته‌اند و لقلقۀ زبانشان شده است. قم/ ۶ شهریور ۹۵