با علی و سید از بشاگرد میآمدیم. توی راه بحث این بود که ما در اسلام پس انداز داریم یا نه. علی و سید یکطرف بودند. آنها میگفتند باید اگر اضافه داری در راه خدا بدهی برود. میگفتند پسانداز خلاف توکل و حسنِظن به خداست و در کل با روح شریعت سازگار نیست. البته مثالشان هم چیزی بود شبیه همین پساندازها و وسایل و طلا خریدن از ابتدای تولد برای جهیزیه و اینها...
من هم مخالفت چندانی نداشتم. اما میگفتم بدون پس انداز چطور میشود ماشین خرید، خانه خرید یا حتی اینها را ارتقا داد؛ یا اینکه "إعمل لِدُنیاک کأنك تَعيش أبدا". علی هم آنطرفَش را میگفت که "كأنك تموت غَدا"
خیلی هم البته بحث داغی نبود.
من حالا هم جمع بندی ندارم. البته قرائن و شواهد در قرآن انگار حرف سید و علی را بیشتر تایید میکند. همین "جاهدوا باموالهم"ها و "یجاهدون بالموالهم"ها، همین مفهوم "تکاثر" در سوره تکاثر یا "ألذی جَمعَ مالَه و عَدده" که شاید نزدیکتر هم باشد به همین معنای پسانداز؛ که خدا هم توبیخ میکند.
ضمن آنکه قرآن در بستر اجتماعی نازل شده، و انگار این آیات ظهور بیشتری در همین معنا دارد و اینطور به ذائقه زنده قرآن بیشتر میآید.
راستَش گفتنَش برایم سخت است اما گفتهاند صدقه واجب را آشکار کنید [صدقه واجب مثل خمس یا زکات] حالا هم که آقا کمک به مردم و رزمندگان لبنان را فرض کرده، من بیست، سی تومنی را گذاشته بودم کنار. خیلی هم کار خاصی با آن نداشتم، واقعا هم هیچوقت فکر نمیکردم آن پول برای "من" است. اما خب گذاشته بودمش کنار برای سفر زیارتی، مشهدی، کربلایی، چیزی. برای اینکه اگر دوستی مخصوصا دوستان همجبهه قرضی میخواستند، برای اینکه ماشین که حالا به خرج افتاده و انگار من بدهکارَش هستم که هر ماه میآید سراغم، برای اینکه یکیَم را بکنم دوتا یا یهقرون یهقرون جمع کنم تا ماشین را عوض کنم یا هرچی...
اما هر چه بود. اسمَش پسانداز بود و نیاز جبهه حتما بیشتر از نیاز من است؛ که ریختم به حساب مقاومت به امید اینکه شاید من هم شریک در آن گلوگهای باشم که پرت میشود سمت سینه یک اسرائیلیِ کثیف. یا پول قندی باشد روی میز موکبی کنار حرم عقیله بنی هاشم؛ که مهاجرین لبنانی با چایشان نوش جان کنند.
احساس هم نمیکنم مجاهدتی کردهام یا زندگیَم حالا به تکلُف میافتد.
مادرِ فاطمه هم یکی از النگوهایَش را تقدیم جبهه کرد...
از خدا میخواهم که کم مارا در راه خودش زیاد کند...
https://eitaa.com/talabenegasht