باسلام
عرض شد که ولید بن عتبه کسی را نزد امام حسین ع فرستاد و ایشان را به دارالاماره، احضار کرد . امام با کمی تاخیر و به قولی فرداشب به دارالاماره رفت. از آنجا که خبر مرگ معاویه ، پخش شده بود ، امام حدس می‌زد که احضار او برای بیعت با یزید است و از آنجا که قصد بیعت با یزید را نداشت ، عده‌ای از بنی‌هاشم را فراخوان کرد و با آنها به دارالاماره رفت و فرمود که شما در پشت درب دارالاماره باشید. اگر خطری متوجه من شد و فریاد کردم ، شما برای دفاع به درون دارالاماره حمله کنید.
این مسئله نشان می‌دهد که امام از اول قصد درگیری داشته و خود را برای جنگ احتمالی و شروع قیام از همین مدینه آماده کرده بود. چرا که امام به هیچ عنوان ، قصد بیعت نداشت و بیعت با کسی مثل یزید را حرام مطلق می‌دانست. اینکه آیا امام حسین ع و برادرشان امام حسن ع ، قبلا و در جریان صلح با معاویه ، با معاویه بیعت کرده بودند یا نه ، این محل اختلاف است و اغلب مورخین معتقدند که نه معاویه از آنها بیعت خواست و نه آنها بیعت کردند.
اما حالا یزید گیر داده بود که الّا و بلّا این سه نفر یعنی عبدالله‌بن عمر و عبدالله‌بن زبیر و حسین‌بن علی ع باید بیعت کنند وگرنه کشته می‌شوند.
بنی‌هاشم در معیت امام حسین ع به دارالاماره آمدند. امام به داخل ساختمان رفت و با ولیدبن عتبه ملاقات نمود. در این موقع ، مروان بن حکم هم در کنار ولید بود.
این مروان همان داماد عثمان بود که گفتیم تمام فتنه‌های عالم از گور این آقا برمیخواست. هم فتنه قتل عثمان ، هم جنگ جمل و هم جنگ صفین به دستور معاویه و تحت‌نظر این آقا بود. این ملعون ، در زمان پیامبر ، طرید پیامبر بود. یعنی پیامبر او را طرد کرد و همراه با پدرش ، حَکَم‌بن ابی‌العاص ، آنها را تبعید کرد. بسکه هیز و چشم‌پلشت بودند.
ابوبکر و عمر هم در زمان خلافتشان ، نگذاشتند اینها به مدینه بیایند. بعد که عثمان خلیفه شد ، چونکه از اقوام عثمان بود ، به مدینه احضار شد و عثمان دخترش را هم به مروان داد و همه‌کاره دستگاه خلافت شد.
این مروان در زمان امام حسین ع پیرمرد شده بود اما خباثت و نکبت وجودی‌اش سرجای خودش بود. بعدها هم بعد از مرگ یزید ، معاویه دوم را به قتل رسانید و خودش خلیفه شد و یکسال خلیفه بود و شد پایه‌گذار خلافت اموی از شاخه مروانی و بعد از یک سال هم سقط شد و پسرش عبدالملک به خلافت رسید.
یعنی این مروان ، آخرت خود را فروخت و تا ابد ، ساکن در آتش دوزخ شد برای اینکه فقط یک سال خلیفه باشد. چقدر انسان باید احمق باشد که برای یکسال خلیفه بودن یا چهار سال نماینده مجلس بودن یا چندسال مدیر و مسئول بودن ، دست به هر گناهی بزند و آخرت خود را برای ابد بفروشد.
القصه ، ولید بن عتبه ، جریان مرگ معاویه را برای امام حسین ع گفت و از امام خواست که با خلیفه بعدی که یزید باشد بیعت کند.
به نقلی ، امام اول تسویف کرد و فرمود شخصی مثل من نباید در خفا و دور از چشم مردم بیعت کند . بگذار برای فرداصبح تا در مسجد و در حضور همه مردم بیعت کنم.
ولید قبول کرد و امام را مرخص نمود. مروان بن حکم به ولید اعتراض کرد که نگذار ، حسین بن علی از دارالاماره خارج شود و او را به قتل برسان . در غیر این‌صورت ، مرغ برای همیشه از قفس خواهد پرید.
امام حسین ع برخورد تندی با مروان کرد و در همانجا فرمود که شخصی همچون من به هیچ عنوان با یزید بیعت نخواهد کرد هرچه میخواهید بکنید. ولید ، حرف مروان را نپذیرفت و امام از دارالاماره خارج شد و فرداصبح هم برای بیعت به مسجد نرفت.
بنده خودم این روایت را که امام فرموده باشد ، تا صبح به من فرصت بده ، قبول ندارم. هم با شان و مقام امام تناسب ندارد و هم اینکه امام ، قصد نداشت که به هیچ عنوان بیعت کند و لذا چرا باید چنین قولی بدهد. مضافا بر اینکه نمی‌توان آن را حمل بر توریه نمود.
من معتقدم جملاتی که امام به مروان فرموده ، فصل‌الخطاب بوده و حرف امام از اول همین بوده و بیان صریح و تهدیدآمیز امام باعث شد که ولید کوتاه بیاید و اجازه بدهد که امام از دارالاماره خارج شود.
امام حدود سه روز در مدینه بود و پس از آن به مکه مهاجرت کرد. در همین سه روز که امام مقدمات هجرت را فراهم می‌کرد باز هم مروان با امام ملاقات و او را تشویق به بیعت با یزید کرد که امام باز هم جواب تندی به او داد.
عبدالله بن عمر هم با امام ملاقات کرد و با یک رفتار حق‌به‌جانب از امام خواست که با یزید بیعت کند و در صفوف مسلمین تفرقه نیندازد.
تمام حرف این آقا در طول عمرش همین بود که بین مسلمانان تفرقه نیفتد. یعنی حاضر بود زیر بار هر دئانتی برود و هر ظلم و ستمی را بپذیرد و در جامعه هزار خلاف رخ بدهد ولی بین مسلمانان اختلاف نیفتد. هنوز هم حرف اهل سنت همین است که با حاکم در نیفتید. هرکس حاکم شد از او حمایت کنید ولو اینکه ظالم باشد. فاسق باشد ، فاسد باشد. زن‌باز باشد . عرق‌خور باشد. فقط برای اینکه بین مسلمانان تفرقه نیفتد.