باسلام وقتی کاروان اهل بیت از شام به مدینه برگشتند، حضرت زینب(س) در مدینه شرح واقعه کربلا را بیان می کرد و مردم را علیه یزید برانگیخت و آنها را به خونخواهی از خون امام حسین دعوت می کرد. در بعضی از گزارش های تاریخی آمده است که عَمرو بن سعید حاکم مدینه از حرکت حضرت زینب(س) و تحریک مردم علیه جنایت اموی ترسید و گزارشی از اوضاع سیاسی مدینه نوشت و در آن از نقش و رسالتی که زینب در مدینه ایفا می کند تا مردم را برانگیزد توضیح داد. لذا یزید دستورهایی را مبنی بر جدایی حضرت از مردم مدینه و محدودیت برای ایشان داد و حاکم اموی فرمان تبعید حضرت زینب را از مدینه صادر کرد. قبلا خدمت شما عرض کردم که سه روایت در مورد محل تبعید حضرت زینب س ، وجود دارد. یکی اینکه می‌گویند ایشان به مصر تبعید شد و سه سال بعد در همانجا فوت کرد که الان زیارتگاه او در مسجد سیده زینب است. دیگر اینکه می‌گویند که به شام تبعید شد و در همین دمشق فعلی ساکن گردید و در سال ۶۴ هم فوت کرد و الان هم زیارتگاه ایشان در اطراف دمشق در محله زینبیه است. یکی هم اینکه به مصر و در زمین‌های متعلق به شوهرش تبعید شد اما بعد از مدتی داوطلبانه به روستایی در اطراف دمشق رفت و در آنجا ساکن شد که همین محله زینبیه دمشق است. در سال ۶۳ در مدینه واقعهء حَرّه واقم رخ داد. اینکه آیا این جنبش ربطی به روشنگریهای حضرت زینب س داشته یا نه معلوم نیست. برخی می‌گویند که رهبر این قیام ، که حنظله نام داشته خودش عامل عبدالله بن زبیر بوده. اما قطعا ، سخنان حضرت زینب س ، تکانی به مردم داد و وقتی حنظله‌بن ابی‌عامر اعلام کرد که می‌خواهد برضد خلیفه قیام کند خیلی‌ها به او پیوستند. در حالیکه قیام بر علیه خلیفه از دید مردم مدینه ، ممنوع بود و حتی آنها امام حسین ع را هم دعوت به سکوت میکردند. اما از قیام عاشورا به بعد ، مرتبا بر علیه خلفا ، قیام میکردند. وقتی حنظله قیام خود را شروع کرد ، یزید لشکری را برای سرکوب این قیام به مدینه فرستاد که در حدود ۱۵۰۰۰ نیرو داشت. در این واقعه که واقعه حره واقم نام دارد، مسلم‌بن عُقبه، فرمانده سپاه شام ، به دستور یزید، سه روز جان و مال مردم را بر سپاهیانش حلال کرد. مورخین ، غارت و جنایات سپاهیان او را مصیبتی سهمگین و وصف‌‌ناپذیر خوانده‌اند. و مسعودی ، آن را فجیع‌ترین حادثه، پس از شهادت امام حسین(ع)، دانسته است. سپاهیان مسلم‌بن عقبه در آن سه روز، از ارتکاب هیچ عمل زشتی، همچون تجاوز به نوامیس، بیرون کشیدن جنین از شکم زنان و کشتن نوزادان و توهین به صحابه بزرگ پیامبر(ص)، از جمله جابر بن عبدالله انصاری نابینا و ابوسعید خُدری، فروگذار نکردند. شمار کشتگان واقعه حرّه را بیش از ۴۰۰۰ و به قولی۱۱۷۰۰ نفر ، برآورد کرده‌اند. از این میان، ۷۰۰نفر از حاملان قرآن و ۸۰ صحابی رسول خدا به قتل رسیدند، به‌نحوی که کسی از اهل بدر باقی نماند. حنظله و فرزندانش نیز کشته شدند. بعداز آن یزید از اهل مدینه امضاء گرفت که برده یزید هستند. یعنی یکی یکی امضا میکردند که ما برده یزید هستیم. امام سجاد ع از همان ابتدا ، لباس رزم پوشید و شمشیر به دست گرفت و نگذاشت احدی وارد منازل اهل‌بیت بشود. در نهایت هم با احترام کامل باایشان برخورد کردند و هیچ امضایی هم نگرفتند. این یکی از جنایات یزید بود که در تاریخ ذکر شده ولی هنوز هم تعداد زیادی از اهل تسنن ، این حیوان وحشی را جانشین و خلیفه رسول خدا دانسته و اطاعت از او را واجب می‌دانند. سال بعد یعنی در سال ۶۴ ، عبدالله بن زبیر در مکه بر علیه یزید قیام کرد. این عبدالله بن زبیر ، همان پسر زبیر است که قبلا عرض شد که پدرش را بر علیه علی ع تشویق به جنگ کرد و همیشه مخالف اهل‌بیت بود. عبدالله یک آدم خیلی قدرت‌طلب و به اصطلاح میوه‌چین بود. وقتی معاویه مرد و یزید خلیفه شد ، به مکه پناه برد و با یزید بیعت نکرد ولی وجود مقدس امام حسین ع در مکه مانع از توجه مردم به او شد. یکماه بعد از خروج امام حسین از مکه به سمت کوفه ، امام به شهادت رسید. از همان موقع ، عبدالله بن زبیر عزم کرد که در اطراف خودش یک نیرویی جمع کند و به جنگ یزید برود. وقتی تعداد نیروهای او زیاد شد ، مقر خودش را مکه قرار داد و اعلام خلافت کرد و عامل یزید در مکه را فراری داد. خبر به یزید رسید . سپاهیان جرار و ستم‌پیشه یزید که به تازه‌گی از قیام مردمی مدینه منوره به رهبری عبدالله بن حنظله فارغ شده بودند، به دستور یزید بن معاویه به سوی مکه معظمه هجوم آوردند. ولی با دفاع هواداران عبدالله بن زبیر روبرو گردیدند. به ناچار، این شهر مقدس را محاصره و بر اهالی آن بسیار سخت گرفتند.