نحوه ارزشيابی اساتيد از دانشجويان در مقاطع مختلف تحصیلی نيز مانند نحوه تدريس آن‌ها با يكديگر متفاوت است. به نظر می‌رسد اگر نحوه تدریس و روش‌های ارزيابی دروس پایه و تخصصی در بين اعضای هيأت علمی در دانشگاه و دانشگاه‌های مختلف به هم نزديک‌تر باشد، بهتر است. این موضوع برای دانشجویان کارشناسی از آن جهت حائز اهمیت است که این دانشجويان در آزمون‌هايی مانند کنکور ارشد، المپیاد و یا مسابقات دانشجویی، در كنار سایر دانشجويان هم رشته كه احياناً با روش متفاوتی آموزش ديده و ارزيابی شده‌اند قرار می‌گيرند. عدم همگونی روش تدریس و ارزیابی این دروس امکان دارد دانشجويان را در زمان مواجهه با این نوع آزمون‌ها با مشكل روبرو کند. در اين راستا, لازم است كه روش‌های ارزيابی دانشجويان توسط اساتيد دانشگاه‌های مختلف مورد بررسی قرار گیرد تا فرآیندهای تصمیم‌سازی سياستگذاران آموزشی در جهت همگون‌سازی اين روش‌ها باشد. با توجه به اینکه ارزیابی یک فعاليت اساسی در آموزش دانشگاه است، تدوین برنامه جامع ارزیابی دانشجو گامی اساسی در ارتقای كمی و كيفی آموزش خواهد بود.
در دانشگاه های دنیا، اساتید مقطع کارشناسی با جمع بندی نمرات دانشجویان از روش‌های گوناگون همچون برگزاری امتحانات میان ترم و کوئیز، اختصاص بخشی از نمره به ارائه دانشجویان و خلاصه نویسی کتاب‌هایی که در طول ترم می‌خوانند، نمرات نهایی دانشجویان را در دو بخش مکتوب و شفاهی به دست می‌آورند و در پایان با اختصاص نمره کمی به امتحان پایان ترم دانشجویان را محک میزنند. بر اساس این عملکرد دانشجویان در طول ترم مورد ارزیابی قرار خواهند گرفت و گذراندن درس و قبولی در آن مشروط به دریافت نمره قبولی از آزمون پایان ترم نخواهد بود. اصولاً برای ارزیابی دانشجویان در طول ترم علاوه بر نمره دروس دانشگاه، فعالیت‌های اجتماعی، گروهی و اخلاقی دانشجویان نیز در نظر گرفته می‌شود و اگر قرار باشد به دانشجو توصیه نامه داده شود و یا به مراحل بعدی برود از آن جایی که کنکور برگزار نمی‌کنند، این موارد را به طور دقیق در کارنامه دانشجو درج و او را برای مقاطع بالاتر پذیرش می‌کنند. این در حالی است که ما در دانشگاه‌های خود به این موارد توجه نمی‌کنیم.
https://eitaa.com/TDCcenter