مادرانی که در حق فرزندشان () می کنند، نمی توانند از نظمی قاطع برخوردار باشند. مثلا مادر به فرزندش می گوید: "این آخرین کارتونی است که می بینی فیلمت تموم شد، تلویزیون را خاموش کن." کودک بعد از تمام شدن کارتون به تماشای تلویزیون ادامه می دهد و وقتی مادر متوجه می شود به یک تذکر اکتفا می کند و کودک هم به تماشای خودش ادامه می دهد و در صورت تذکر بیشتر مادر، کودک از مادرش فرصت بیشتری می گیرد که به تماشای خودش ادامه دهد و مادر از روی دلسوزی و اکراه این اجازه را می دهد و این درخواست و اجازه دادنها تکرار می شود و در نهایت پس از مدتی مادر به فرزندش می گوید: "بسه دیگه خاموش کن" یا "زبونم مو در آورد چرا خاموش نمی کنی" یا "صدبار باید یک کار رو بهت بگن تا انجام بدی خاموش کن دیگه" و.... ‼️‼️ برای داشتن در تعامل با کودکان ابتدا باید به گفته هایمان به کودکان دقت کنیم و انتظارات واقعیمان را برایشان بیان کنیم و پس از متوجه کردن آنها از انتظاراتمان، بر روی گفته خود پافشاری کنیم و ، بدون داد و بی داد، فریاد، تحقیر و دعواکردن آنها، به گفته خودمان عمل کنیم. در مثال فوق که مادر به کودک آگاهی داد که پس از اتمام کارتن، تلویزیون رو خاموش کن و او را متوجه گفته خودش کرده بود، بلافاصله پس از اتمام کارتن اما و با بر انتظار خودش از کودک، پافشاری می کند تا تلویزیون خاموش شود. 👶 👶 Mohsenzade.com/zm 👶 Womanfamily.ir 👶 https://www.aparat.com/woman_family 👶 @woman_family