#اخلاق #غفلت #ذکر 🔴 غفلت عامل سقوط ✅ سورة مبارکة الأنبياء / آیة شریفة 1 : «اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسابُهُمْ وَ هُمْ في‏ غَفْلَةٍ مُعْرِضُونَ‏». (حساب مردم به آنان نزديك شده، در حالى كه در غفلتند و روى گردانند). غفلت از خداوند، غفلت از خود و غفلت از قیامت از عوامل سقوط اخلاقی انسان است. بسیاری از اوقات ما می گذرد در حالی که از حضور ذات اقدس اله غافلیم، از فقر و نیاز خود به عمل صالح غافلیم و توجهی به عواقب سخت اعمالمان در قیامت نداریم. اعمال قبیح و عدم اخلاص در افعال ناشی از این غفلتها است. ✅ سورة مبارکة الأنبياء آیة شریفة 97 : «وَ اقْتَرَبَ الْوَعْدُ الْحَقُّ فَإِذا هِيَ شاخِصَةٌ أَبْصارُ الَّذينَ كَفَرُوا يا وَيْلَنا قَدْ كُنَّا في‏ غَفْلَةٍ مِنْ هذا بَلْ كُنَّا ظالِمين‏». (و وعده حقّ [قيامت‏] نزديك مى‏شود؛ در آن هنگام چشمهاى كافران از وحشت از حركت بازمى‏ماند؛ (مى‏گويند:) اى واى بر ما كه از اين (جريان) در غفلت بوديم؛ بلكه ما ستمكار بوديم). باید از غفلت فرار کرد و به ذکر پناه برد و بالاترین ذکر و موثرترین ذکر، ذکر قلبی خدا و یاد درونی و روحی ذات باری تعالی است. ✅ سورة مبارکة طه / آیة شریفة 14: «إِنَّني‏ أَنَا اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ أَنَا فَاعْبُدْني‏ وَ أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْري‏». (من «اللَّه» هستم؛ معبودى جز من نيست! مرا بپرست، و نماز را براى ياد من بپادار). در دعای کمیل دعا می کنیم که خداوند تمام اوقات ما را همراه با ذکر خودش قرار داده باشد. «يَا رَبِّ يَا رَبِّ يَا رَبِّ أَسْأَلُكَ بِحَقِّكَ وَ قُدْسِكَ وَ أَعْظَمِ صِفَاتِكَ وَ أَسْمَائِكَ أَنْ تَجْعَلَ أَوْقَاتِي مِنَ اللَّيْلِ وَ النَّهَارِ بِذِكْرِكَ‏ مَعْمُورَة» (دعای کمیل). یا در مناجات شعبانیه دعا می کنیم خدایا وَلَه به ذکرت را به من الهام کن. «الهى و الهمنى ولها بذكرك إلى ذكرك» (مناجات شعبانیه). 🔵 توصیه به ذکر طبق آیات الهی به دو گونه است : 1. کمّیّت ذکر / ذکر کثیر : سورة مبارکة احزاب / آیات شریفة 41 و 42 و سورة مبارکة آل عمران / آیة شریفة 41. کسی که هر چه هست را آیة الهی و مظهر علم و قدرت بداند، همه چیز می تواند ذکر خدا را برای او به ارمغان آورد و به دائم الذکر تبدیل شود. خوشا آنان که دائم در نمازند. 2. کیفیّت ذکر / ذکر شدید : سورة مبارکة بقره / آیة شریفة 201. (توجّه عمیق تر و دقّت بیشتر و انس بیشتر). به عنوان مثال حضور قلب در نماز دارای مراتب است که از توجّه به لفظ، توجّه به معنا و توجّه به سخن گفتن با خداوند شروع می شود تا به مرتبة حضور قلب در نماز حضرت امیر -علیه الصلاه و السلام- که تیر از پای حضرت -علیه الصلاه و السلام- کشیدند و متوجّه نشدند. ذکر شدید ذات باری تعالی به یاد و توجه عمیق است -نه سطحی-. توجه عمیق یعنی توجه به خدایی که تمام هستی جلوة کمال اوست و مستجمع تمام صفات کمالی است و جلال و جبروتش قابل تصور نیست. این توجّه با کیفیت تمام وجود ما را می تواند تحت تاثیر قرار دهد.