#مستند_داستانی_امنیتی_عاکف_سری_سوم #قسمت_دویست_و_سیزده حیدر گفت: «حله آقا عاکف. فقط زودتر راننده رو از جلوی پامون بردار.» گفتم: «چنددقیقه منتظر باش الان حلش میکنم.» رفتم سراغ یکی از نیروهای شهرداری... کارتم و بهش نشون دادم گفتم: «بدون اینکه حرف اضافی بزنی، برو به اون راننده لکسوس که جلوی اون خونه پارک کرده بگو میخواید آسفالت کنید و بره عقب تر پارک کنه... انقدر ببرش عقب تا برسه زیر تابلوی خیابون هشتم. فقط حواست باشه حرف اضافی نمیزنی وگرنه تیکه بزرگهٔ گوشت کف دستته.» بنده خدا برگاش ریخت. رفت و این کار و انجام داد. هدفم این بود از جلوی خونه مورد نظر راننده رو دور کنم تا یه وقت افراد داخل اون ساختمون از پنجره یا از آیفون تصویری به ما اشراف نداشته باشن! وقتی دیپورتش کردن عقبتر، فورا خودم و رسوندم نزدیک ماشین. دیدم گوشی دستشه و داره شماره میگیره انگار..چندتا زدم به شیشه. نگام کرد و منم لبخندی زدم. شیشه رو داد پایین! معلوم بود ترسیده.. یه کم کاپشنم و زدم کنار بهش اسلحه نشون دادم، همینطور که لبخند میزدم، فورا دست انداختم داخل گوشی رو از دستش کشیدم و گرفتم، فوراً تماسی که داشت میگرفت و قطع کردم... گفتم: «اگر کوچیکترین حرکت اضافی کنی، همینجا آبکِشِت میکنم. پس به جوونی خودت رحم کن. آروم و مودبانه، عین بچه آدم بیا پایین، حرکت کن برو پشت ماشین روی کف خیابون دراز بکش.» دیدم وحشت کرده.. آروم پیاده شد، بردمش پشت ماشینش کف خیابون دراز کشید.. فورا بدنش و بازرسی کردم و اسلحش رو که پشت کمرش بود گرفتم. زنگ زدم به مهرداد گفتم: «بیا این مزاحم و بگیر ببر با خودت داخل ماشین من. به حیدر و تیمش بگو سر راهشون و پاکسازی کردم خودشون و فورا برسونن اینجا.» مهرداد و حیدر و تیمش اومدن. مهرداد راننده ای که دستگیر کردم و دستبند زد برد. به حیدر گفتم: +آماده ای؟ _بله. +برو داخل ببینم چه میکنی. حدود 70 متر رفتند و رسیدند جلوی درب خونه ای که سوژه ها داخلش بودن. حیدر فورا یه پرنده مجهز به دوربین دید در شب و مجهز به دوربین هوشمند Corner Camera که افراد پشت دیوار و داخل خونه رو بهمون نشون میداد پرواز داد و فرستاد بالای حیاط و نزدیک دیوار ساختمون تا همه چیز و بررسی کنه. بعد از دقایقی که دید داخل حیاط خبری نیست، یکی از نیروهای عملیاتی در زمان کمتر از 30 ثانیه با یک سری ابزار فنی درب خونه رو مثل آب خوردن باز کرد. هممون لباس شخصی بودیم. اسلحم و درآوردم همراه حیدر و تیمش رفتم داخل. یکی از بچه های تیم حیدر با تفنگی که صدا خفه کن روی لولش نصب بود یه دونه شليک کرد به قفل در ! وقتی باز شد فورا وارد هال_پذیرایی شدیم، اما دونفر و بیشتر ندیدم! فریاد زدیم سرشون بخوابن روی زمین و دست ها رو بزارن روی سرشون. هرچی نگاه کردم خبری از نسترن نبود. رفتم کنار اون مَرده، گفتم: «نسترن کجاست؟» دیدم سمت یه اتاقی رو نگاه میکنه. رفتم سمت اون اتاقی که بهش نگاه کرد. وقتی رسیدم جلوی اون اتاق در و باز کردم برق و روشن کردم! دیدم نسترن توسلی روی زمین افتاده و از لب و دماغش داره خون میاد! احساس کردم داره یه چیزی رو میجَوِه. فورا رفتم بالای سرش و یه مشت محکم تر از اون مشتی که داخل پارکینگ فرودگاه بغداد زده بودم بهش، نثارش کردم تا قرص و از دهنش بندازه بیرون! فوری انگشت دست سمت چپم و کردم توی دهنش و کردم داخل حلقِش تا بالا بیاره و بتونم درصد زنده موندنش و بیشتر کنم. چون کسی که سیانور میخوره تا بیست ثانیه زنده می مونه و انقدر این قرص لعنتی قوی هست که بلافاصله ضربان قلب و کُند میکنه و خون و سمی میکنه و نمیزاره اکسیژن به مغز برسه وَ باعث میشه کمتر از نیم دقیقه فرد رو به کام مرگ بکشونه. نسترن روی دستم بالا آورد. بلافاصله مرحله بعدی رو شروع کردم و دوتا دستام و گذاشتم روی قفسه سینش و چندبار محکم با دوتا دستم فشار دادم تا راه تنفسش مسدود نشه. داد زدم: «حیییدددددددررررررر !! کمکهای اولیییییههههههه.» یکی از بچه های تیم حیدر با کیف تجهیزات پزشکی بدو بدو اومد سمت اتاق. بلافاصله نشست بالای سر نسترن بهش اکسیژن داد! فورا بهش آمپول تزریق کرد و یه سری امور پزشکی رو انجام داد! زدم روی شونه هاش و باعصبانیت گفتم: «من این و زنده میخوام! فهمییییدی؟» نگاهی بهم کرد و سرش و به نشونه تایید تکون داد.. باعجله داشت کارش و انجام میداد.. فورا تماس گرفتم با رییس تشکیلات گفتم: «حاجی سلام. فورا یه آمبولانس از نزدیکترین محل اعزام کنید سمت موقعیت ما که تیم عملیاتی الف 12 مستقر هست. سوژه اصلیمون خودکشی کرده.» یک کلمه گفت: «شنیدم خداحافظ.» خیلی عصبی بودم و استرس این و داشتم که یک وقت نسترن تموم نکنه! چون کل پرونده و پیدا کردن اون نفوذی و... با مرگ نسترن دود میشد میرفت هوا وَ زحمت چند ماهه ی من و تیمم میسوخت!