فراز پایانی از
توضیح ماده «شعب»
▪️از کلمات دیگری که از این ماده معروف است اما ظاهرا در قرآن نیامده کلمه «شعبان» است که صیغه مبالغه از این ماده و نام یکی از ماههای قمری است؛ از ابن دردی نقل شده که وجه تسمیهاش این است که در این ماه برای طلب آب پراکنده و متشعب میشدند
📚معجم المقاييس اللغة، ج3، ص192
اما با توجه به صیغه مبالغه بودن آن، شاید وجه تسمیهاش را با توجه به آن حدیثی که درباره فضیلت شروع ماه شعبان آمده بتوان تطبیق کرد که در آن حدیث نبوی که خلاصهای از آن را شیخ عباس قمی در مفاتیح الجنان در ابتدای اعمال ماه شعبان آورده است توضیح داده میشود که آغاز این ماه است که شجره بهشتی طوبا و شجره جهنمی زقوم شاخههایشان در خانههای خوبان و بدان پخش میشود (التفسير المنسوب إلى الإمام الحسن العسكري عليه السلام، ص646-651 ؛) یعنی شاید وجه تسمیهاش ناظر به این حقیقت ملکوتی بوده باشد.
📿ماده شعب جمعا ۱۳ بار در قرآن کریم به کار رفته است؛ که دو کلمه شعوب و شُعَب تنها یکبار آمده و بقیه موارد کاربرد آن در کلمه «شعیب» است.
@yekaye