.
1️⃣ «وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ»
کلمه «مُسْفِرَةٌ» به معنای چیزی است که پرده از رویش کنار رفته و زیبایی و درخشش آشکار شده است؛ و از این رو از همان ابتدا مفسران «مسفرة» را به «مشرقة» و «مضیئه» (= نورانی) تفسیر کردهاند
(مثلا: التبيان فی تفسير القرآن، ج10، ص278 ؛ مجمع البيان، ج10، ص668 ؛ و نیز ابن عباس، به نقل الدر المنثور، ج6، ص317 ).
بعد از اینکه در آیات قبل فرمود در آن روز هرکسی از نزدیکترین نزدیکان خود فرار میکند و هرکس مشغولیتی دارد که وی را از توجه به غیر بینیاز کرده است، در این آیه دستهبندیای از انسانها در آن صحنه به عمل میآورد: دسته اول کسانیاند که چهرههایشان تابان است، و معلوم است اینان انسانهایی بودند که اهل ایمان و تقوی بودند.
البته در این آیه تصریحی به اینکه اینان اهل ایمان و تقوی بودند، نشده؛
اما این نکته از تقابل این آیه با آیه ۴۲ نتیجه میشود؛ زیرا در آن آیه گروه مقابل اینها را «کفره فجره» (کفرپیشگان اهل فجور) معرفی کرد؛ پس اینان در مقابل آن کفر، ایمان؛ و در مقابل فجور، تقوی دارند.
این آیه بخوبی نشان میدهد که ایمان و تقوا، که ویژگیهایی ناظر به جان و روح آدمی است؛ در بدن و ظاهر آدمی هم تاثیر میگذارد و اینان در قیامت با چهرههایی درخشان و تابان ظاهر میشوند؛ و با توجه به اینکه هرچه در آخرت است، ظهور باطن همین دنیاست؛ معلوم میشود که این نور همین الان در چهره این افراد واقعا وجود دارد (
حدیث۹)؛
و البته این نورانی بودن ذومراتب است؛ اما برخی مراتب آن در برخی از اولیاء الله چنان است که در همین دنیا نیز بسیاری از انسانها متوجه نورانی بودن چهره آنان میشوند؛ اما آنجا که پردهها کنار میرود حقیقت این نورانیت هم در اینان و هم در بقیه افرادی که این قدر نورانیت شدید نداشتهاند جلوهای انکارناپذیر دارد.
@yekaye
#عبس_38