.
1️⃣ «لا یسْمَعُونَ فیها لَغْواً وَ لا تَأْثیماً»
در آیات قبل اشاره شد که مقربان رو در روی هم بر تختهایی تکیه زدهاند؛
طبیعتا این رو در روی بودن آنان اشارهای دارد به گفتگوهایی که بین آنان رد و بدل میشود؛ در این آیه میفرماید که در آنجا نه سخن لغو و بیهودهای میشنوند و نه سخن گناه و نابجایی.
اگر -چنانکه در
نکات ادبی گذشت - توجه کنیم که ماده «إثم» در اصل دلالت بر تعلل ورزیدن و کوتاهی کردن دارد (و وجه کاربردش در مورد گناهان، کمکاری و کوتاهی ورزیدنی است که در گناهان است)
آنگاه شاید بتوان گفت با عطف تعبیر «تأثیم» بر «لغو» در واقع میخواهد نشان دهد که هیچ گونه افراط و تفریطی در سخنان آنان در بهشت نیست؛ و هر سخنی که بین آنان رد و بدل میشود کاملا در جای خودش است؛
نه سخن زیادیای بر زبان میآورند و میشنوند که مصداق سخنان لغو و بیهوده باشد؛
و نه در سخن گفتن (و به تبع آن شنیدن)شان کمکاری و قصوری مرتکب میشوند (= از آنچه باید گفت و شنید و سزاوار گفتن و شنیدن است دریغ نمیکنند).
@yekaye