🔹باسْمِ: ب + اسم
🔹حرف «باء» به لحاظ جایگاه نحوی میتواند:
▪️الف. باء زایده و برای تاکید باشد (التحقيق في كلمات القرآن الكريم، ج5، ص230 ) و موید این تحلیل؛ وجود تعبیر «سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى» (اعلی/1) که بدون «ب» آمده است؛
▪️ب. «باء» استعانت باشد (مانند: الَّذي عَلَّمَ بِالْقَلَم؛ علق/۴)؛ که در این صورت یا متعلق است به خود «سبح»، که یعنی با استعانت از اسم رب تسبیح بگوی (الميزان، ج19، ص136 )؛ و یا متعلق است به محذوف که آن محذوف حال برای تسبیح باشد؛ مثلا «سبح متبرکا باسم ربک» (إعراب القرآن و بيانه، ج9، ص443 )
▪️ج. باء مصاحبت (به معنای «مع») باشد (مانند يا نُوحُ اهْبِطْ بِسَلامٍ مِنَّا وَ بَرَكاتٍ عَلَيْك؛ هود/۴۸)؛ که در این صورت بدین معناست که همراه با اسم پروردگارت تسبیح بگوی؛ یعنی هرجا اسم پروردگارت میآید آن را با تسبیح همراه کن.
▪️د. باء ملابست باشد (الميزان، ج19، ص136) (مانند أَنْزَلَ مَعَهُمُ الْكِتابَ بِالْحَق؛بقره/۲۱۳) که همان معنای باء مصاحبت را دارد اما به نحو لطیفتر، مثل تفاوت «دو شخص همراه و مصاحب» با «یک شخص و لباسش».
▪️ه. باء تعدیه [باء نقل] باشد از این جهت که منزه دانستن اسم کسی منزه دانستن خود اوست (الميزان، ج19، ص136) (مانند: ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ؛ بقره/17)؛ که در این صورت به لحاظ معنایی «اسم رب» مفعول است و بسیار شبیه حالت الف میشود؛
▪️و. ...
@yekaye