اگر دنیا به اندازه بال مگسی ارزش داشت، هیچ کافری، شربتی از آب آن نمی آشامید. قیامت غزالی در احیاءالعلوم می‌گوید: قیامت بر دو قسم است. کبری و صغری. مراد از قیامت کبری روز حشر و جزا است. قیامت صغری نیز حالت مرگ است. چنانکه پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرموده است کسی که بمیرد قیامت او آشکار می‌شود. در این قیامت آدمی تنها است، لذا خدا می‌فرماید: وَ لَقَدْ جِئْتُمُونٰا فُرٰادیٰ کَمٰا خَلَقْنٰاکُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ. ولی در قیامت کبری که دستجات مردم گرد می‌آیند آدمی تنها نیست. ترس و وحشت قیامت صغری حکایت از قیامت کبری می‌نماید با این اختلاف که ترس در قیامت صغری ویژه هر فرد است و ترس در قیامت کبری عمومی است. تو می‌دانی که از زمین خلق شده ای و بهره تو از خاک، همان بدن توست نه چیز دیگر، پس بدن، زمین اختصاصی توست و آنچه از زلزله زمین مربوط به تو است، همان زلزله در بدن توست. استخوانهای بدن تو، کوههای زمین و سر تو، آسمان زمین و دل تو، خورشید زمین و گوش و چشم و سایر اجزاء تو ستارگان آسمان تو هستند. خونی که در رگهای تو جاری است، دریاهای جاری سرزمین تو هستند. اگر کوههای وجود تو از هم بپاشد، کوههای زمین از هم می‌پاشد، و اگر دل تو خاموش شود، خورشید تاریک شود و همین طور سایر اجزاء. البته اضطراب و وحشت در قیامت کبری بسیار بیشتر از قیامت صغری می‌باشد و این مثالها نمونه آن ترسها بود. وقتی این اضطراب با مرگ تو حاصل شود، هرچه بر تو وارد شده بر سایر خلایق هم وارد می‌شود و نمونه ای از قیامت کبری خواهد بود. وقتی حواس تو از کار افتد مانند این است که ستارگان پراکنده شوند. چرا که روز و شب برای شخص کور، یکسان است. و وقتی کسی سر از دست دهد، مانند این است که آسمان انشقاق یافته باشد. چون آنکه سر ندارد، آسمان ندارد. نسبت قیامت صغری به کبری، نسبت ولادت صغری یعنی خروج از پشت پدر به رحم مادر، به ولادت کبری، یعنی متولد شدن است و نسبت وسعت عالمی که آدمی با مرگ به سوی آن می‌رود به دنیا، مثل نسبت دنیا به رحم بلکه وسیع تر و غیر قابل شمارش تر است. #کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357