چشمان شرجي نويسنده: سرور هاديان نام شفا يافته: صديقه ظهوريان متأهل: ساكن مشهد نوع بيماري: تشنج – فلج و نابينايي تاريخ شفا: ۲۴/۱۱/۶۸ باور نميكردم كه همه زندگيم يك پنجره باشد پنجرهاي كه بارها و بارها ديده بودمش، اما نه اين گونه. باور نميكردم كه عشقم پنجرهاي باشد. پنجرهاي به وسعت همه نيازها. پنجرهاي كه هر گوشهاش نمايانگر خواهشي است و من نيز شده بودم نيازمندي بر پاي اين پنجره. پشت اين پنجره چه خبر بود؟ فولاد تمام. انسانهاي پشت اين پنجره يك لحظه آسوده نبودند. خسته شده بودم. احساس سربار بودن همه وجودم را فرا گرفته بود. تحمل نداشتم. چيزي بزرگتر از بغضي هميشگي گلويم را ميفشرد. چقدر صبر؟ چقدر استغاثه؟ آقا چقدر؟ چقدر؟ صداي پرپر شدن را ميشنيدم، صداي ناله، التماس، نياز. صداي بال بال كبوتران. اين چه همهمهاي است؟ منقلب شدم، گرمم شد، احساس تب داشتم سوختم. تكليف اين موجود پرجوش و سرشار از زندگي در وجود لمس و فلج من چه خواهد شد؟ همه چيز خيلي سريع و غير منتظره شروع شد. زندگي شاداب من بيهيچ بيرحمي دست روزگار پيش ميرفت. هادي هم مرد خوبي بود. حاصل زندگي مشتركمان دو فرزند بود. اما سه سالي از زندگيمان ميگذشت كه تشنج ناگهاني و بيهوشيهاي مداوم زندگي آرام خانواده را دگرگون ساخت. نفهميدم چه شد. گويا شيرازه درونم بود كه بعد از هر بيهوشي به تحليل ميرفت. رنجور شده بودم. خسته و درمانده. دكترهاي بيشمار و آزمايشهاي گوناگون كم كم واقعيت را در ذهنم جا ميانداخت. حاصل همه تلاشهاي درمانيام بدني لمس و فلج بود. هر چند هادي سعي داشت پس از هر مراجعه به دكتر با لبخندي تصنعي به من بقبولاند كه مشكل خاص در ميان نيست، اما ديگر ياراي تحمل پدر و مادر را نداشتم كه هميشه با ديدگان حسرتآور مرا مينگريستند. چه روزي است اين روز، در ماه شعبان، با دلي نزديكتر از هميشه به كنار اين بارگاه آمدم. ميداني آقا؟ درماني ندارم. تو ميداني توي اين سينه چه خبر است. به آيينهها نگريستم. به ياسهاي روئيده در شيار اشكهايم و وجودي كه مدام به تحليل ميرفت. به آيندهاي نه چندان گنگ و دور از ذهن دو فرزند بيمادر و همسري مهربان، به مادرم به پدرم به همه چيز. چشمان شرجيام را به رواقها و آيينهها و بوي گلاب سپردم. و هق هق گريهام را همراه بال بال كبوتران به آسمان دور از ابر حرم او سپردم. ناگهان بوي عطر سيب پيچيد. سيب سرخي از شاخه فرو افتاد. گويا چيزي شكست و فرو ريخت. نشستم مثل سجده نماز خم شدم. همه جا بوي سيب ميداد. چه مه غليظي بود. چه غباري بود. شبيه آيينههاي مكدر. حضور مه آلودي را حس كردم، غبارها كنار رفتند، آيينههاي مكدر جايشان را به نورهاي غريبي دادند. حالا حضوري را يافتم. دو چشم و نگاهي نافذ. زيبايي با شالي سبز و نگاهي بهاري. خدايا اين چه حكمتي است. شرم مرا وادار به برگرفتن نگاهم نمود. باز بوي عطر سيب كه به من نزديكتر ميشد. حالا حضوري را جستم. جرعهاي آب در قدحي از كوزه سفاين كه به دستم ميداد. خم شدم در ميان هق هق گريه جرعهاي آب نوشيدم. دلم تاب نميآورد. گوهرهاي اشكم، مرواريدهاي دلم را به پايش ريختم. فرياد زدم نميتوانم، نميتوانم. صدايي شبيه ترنمي زيبا شنيدم كه به من ميگفت: ميتواني، ميتواني، راه برو. آرام بلند شد. ساعت بود كه هفت بار نواخت. او ميرفت و من در حسرت رسيدن به او مينگريستمش. همه جا بوي عطر سيب ميداد حسي خاص با من بود، حسي ناشناخته مثل دويدن غزالي در پهن دشتي دودست. دويدم تا دشت ستارهها، تا پنجرهاي برنگ فولاد، چمانم را كه گشودم هزار ستاره يافتم. در سلامت بازيافتهام سارايم قدم به زندگي گذاشت. اما اين خشنودي ديري نپاييدي. كه ديدگانم به تار گرويدند. در امتحاني مجدد اين بار من مانده بودم با چشماني كه هيچ نميديدند و من وجود ساراي چند ماههام را فقط با دستانم حس ميكردم. يك سال گذشت، از روزي كه سارا به كوير زندگيام حضوري دوباره بخشيد. از روزي كه نگاهي نافذ را جسته بودم. از روزي كه دويدم راه رفتم. از روزي كه همه زندگيم شده بود آن پنجره. حالا يك ماه از آن روزها و هفتها و ساعتهاي تاريكي مطلق ميگذشت. درمان اثري نداشت من كور شده بودم. اين بار حسرتي بيشتر از پيش به آينده مبهم خويش ميانديشيدم. با دلي سوخته و چشماني غبار گرفته و تاريك. زير پايم خالي بود. گويا زمين ديگر جاي پاي مطمئني نبود. همراه با خانوادهام براي بار ديگر به او پناه آوردم. به پنجرهاي كه همه زندگيم شده بود همان پنجه. دلم تنگ مانده بود. براي ديدن فضا، براي آن پنجره، براي گدستهها و آيينهها. سرم را بر زانوانم تكيه دادم. گريستم براي چشمانم كه ديگر نميتوانست جايي را ببيند. براي زندگيم گريستم.