شرح و تفسير : راه وسعت روزى ج-۱۳ امام(عليه السلام) در اين کلام کوتاه حکمت آميز اشاره به اسباب فزونى نعمت کرده مى فرمايد: «روزى را به وسيله صدقه فرود آوريد»; (اسْتَنْزِلُوا الرِّزْقَ بِالصَّدَقَةِ). منظور از رزق و روزى تمام مواهب الهى است که انسان در زندگى به آن نياز دارد و معمولاً بر مواهب مادى از قبيل مال و املاک گوناگون اطلاق مى شود، هرچند درباره امور معنوى نيز به کار مى رود; مثلاً مى گوييم: «اللّهُمّ ارْزُقْنَا الاْيمانَ وَالْيَقينَ; خداوندا ايمان و يقين به ما روزى بفرما» ولى در کلام مورد بحث اشاره به مواهب مادى است. منظور از «صدقه» هرگونه موهبت مادى است که بدون عوض و با انگيزه الهى در اختيار ديگرى قرار داده شود. امام(عليه السلام) در اين کلام نورانى رابطه نزديکى ميان صدقات و فزونى رزق و روزى بيان فرموده است. اين معنا در روايات ديگر نيز با عبارات متفاوتى آمده است از جمله در حکمت 258 خواهد آمد که امام(عليه السلام) مى فرمايد: «إذا أمْلَقْتُمْ فَتاجِرُوا اللهَ بِالصَّدَقَةِ; هر زمان فقير و نيازمند شديد با دادن صدقه با خداوند معامله کنيد». در حديث ديگرى از امام صادق(عليه السلام) مى خوانيم که به يکى از فرزندانش فرمود: از آن مالى که نزد تو بود چقدر باقى مانده؟ عرض کرد: فقط چهل دينار. امام(عليه السلام)فرمود: برو و آن را به نيازمندان صدقه بده. عرض کرد: چيزى غير از آن در بساط نيست. فرمود: مى گويم آن را صدقه بده خدا به جاى آن به ما مى دهد. سپس فرمود: «أَما عَلِمْتَ أنَّ لِکُلِّ شَيْء مِفْتاحاً وَمِفْتاحُ الرِّزْقِ الصَّدَقَةُ; آيا نمى دانى هرچيز کليدى دارد و کليد رزق صدقه است؟» پس برو و آن را در راه خدا به نيازمندان بده. فرزند امام اين کار را کرد. ده روز نگذشته بود که از محلى چهار هزار دينار خدمت حضرت آوردند. امام(عليه السلام)فرمود: فرزندم! چهل دينار براى خدا دادى و خداوند چهار هزار دينار به ما داد.(1) (1). کافى، ج 4، ص 9، ح 3.