#بی_پر_پروانه_شو #قسمت136 صدای خنده از گوشه کنار کلاس بلند شدو من نگامو به پسری دوختم که دقیقا ردیف آ خر کلاس که بالاتر از هممون بود نشسته بود ... یه جورایی میشد حدس زد لوژ نشین کلاسه و جزء ارازل اوباش محسوب میشه ... -و تو هنوزم که هنوزه سرت رو تنت سنگینی میکنه بله سابین ایزکسون دو سانتوس؟ دستاشو به حالت تسلیم بالا آورد -اوه نه استاد ممنون .... گمون کنم باز مزخرف گفتم .. باز صدای خنده .... با خنده خواستم رومو برگردونم که نگاهش به من افتاد .... هنوز ه مون لبخند حاصل از کل کل استاد و شاگردی روی لبش بودو نگاه عجیب و غریبش که برق شیطنتش بد جوری میگرفتت .... صاف نشستم و نگاهی به استاد کردم که شاید گفتن اینکه یه پاش لب گور بود کمی بی انصافی بود ... -خب ... خب ...چهره های جدیدی میبینم .... باز خیره نگاهی به جمع کرد و عینکشو کمی بالا داد ... روی من متوقف شد -... تو .... تو همون دختری ...همون دختر که امسال بورسیه شد درست نمیگم ؟ لبخندی بهش زدم -بله ... سری تکون داد و یه جور تحسین و تو نگاهش حس کردم توی مسابقاتتون منم یکی از ناظرین بودم ... باید بهتون آفرین گفت ... کارتون عالی بود ... اینبار من با افتخار لبخند زدم به روش ... -ممنونم ... باز صد ای همون پسر بلند شد که فهمیدم اسمش سابینه .... تا اونجایی که میدونستم سابین یه اسم اصل فرانسویه ... -دارین راجب چی صحبت میکنین .... واضح تر بگین ... استاد با خنده نگاهش کرد ... -میدونی سابین حس میکنم خداوند میخواسته تورو دختر خلق کنه ولی دقایق آخر پشیمون شده ... فضولیه تو تو جایگاه یه مرد واقعا باورنکردنی و قابل تحسینه .... همه به حرف استاد خندیدن حتی خودش ... -خیلی دوست داشتید من یه د ختر باشم تا پیشنهاد رفتن به یه بارو رقصیدن و بهم پیشنهاد بدین درسته ؟بار دیگه صدا ی خنده هایی که بلند شدو استادی که سرشو پایین انداخت و با خنده سری تکون دادو عینکشو از چشماش در آوردو گذاشت روی میزش ... -بهتره وقت و تلف نکنیم .... دوست دارم سریعتر در سو شروع کنیم ... با این حرفش همه خودشونو جمع و جور کردن و با جدیت خیره شدن به استادی که چند دیقه بعد در کمال جدیت شروع کرد به درس دا دن ... فهم بعضی از حرفاش برام سخت بود ... تسلطم به فرانسوی هنوز اونقدرا کامل بود .... صداشو گذاشته بودم روی ضبط تا بعدا بدم میثم برام ترجمه کنه ... تمام اون سا عت و به طور کامل درس داد وصدای جیک از کسی هم در نمی اومد ... بیخود نبود که همچین کلاسایی با این کیفیت بالا بازده عالیم دارن ... با تموم شدن وقت کلاس همه بی هیچ عجله ای شروع به جمع و جور کردن دفتر دستکشون کردن ... چیزی که بیشتر برام جالب بود اونایی بودن که نت برداریاشونو با لب تاپ انجام میدادن ... کیفمو برداشتم و با خدافظی که از حسنا کردم از ردیف صندلیامون اومدم بیرون ... همزمان با من سابینم رسید ... با لبخندی دوستانه یه قدم عقب کشیدو مسیرو برام باز کرد -بفرمایید ... تشکری کردم و جلو تر از همه از کلاس زدم بیرون ... گوشیمو از جیبم در آوردم و شماره میثم و گرفتم .... بوقایی که آخرش به هیچ بله ای ختم نمیشد پشت سر هم تو گوشم ز نگ میزدن و من نا امید قطعش کردم ... بدبختی این بود الان نمیدونستم کجا باید برم . .. حس بچه اول دبستانی بهم دست داده بود که گم شده تو مدرسشون ... با دیدن حسنا و دختر دیگه ای که داشتن باهم حرف میزدن و از کلاس اومدن بیرون به ناچار قدم برداشتم سمتشون ... -حسنا ... چرخید سمتم -پناه .... کمی لبامو کش دادم ... -من .. من را ستش جایی رو نمیشناسم ... مهربون خندید ...دستشمو گرفت و همراه خودش کشید حدس میزدم ... بیا همراه ما .. میخوایم بریم به کتابخونه ... به ناچار پشت سرش راه افتادم .... اصلا حس و حال دیدن اون کتابخونه عظیم و نشستن پشت صندلیاشو و کتاب خوندنو نداشتم ... قبلا عکسشو توی اینتر نت دیده بودم ولی عظمتش از نزدیک اصلا یه چیز دیگه بود انگار ... حسنا گفت که دنبال یه کتاب میگردن و باید نت بردارن ... غم عالم ریخت رو سرم ... به هیچ وجه حاضر نبودم حتی دیقه ای اونجا بشینم ... به بهونه زنگ زدن به خانوادم از اونجا زدم بیرون... اس ام اسی برا ی میثم فرستادم و گفتم میرم سمت کلیسای سنت اورسول قبلا یه چیزایی راجبش خونده بودم تو اینترنت ولی از سر بیکاری برای من الان بهترین گزینه بود .... اونقدر محو تجزیه و تحلیل درو ورم بودم که نفهمیدم چقدر طول کشید تا برسم کنار فواره آب روی به روی کلیسا... نشستم کنار فواره و خیره شدم به ساختمون عظیم و باشکوه کلیسا ... فکرم پر کشید سمت ارسلان و سامانی که الان کیلومترها از هم فاصله داشتیم .... ارسلانی که الان تو آلمان بود و تو کاخ مونستر داشت درس میخوند و سامانی که تو مونتریال بود .... وقتی آدم از دوستاش دور میشه حس عجیبی داره...